Vandaag stond in het teken van de 'grote' oversteek naar Afrika. Eindelijk beginnen we dan toch echt aan het spannender deel van onze reis. Maar wat hebben we genoten de afgelopen maanden, die dienden ter voorbereiding van dit avontuur. Vanaf mei 2011 zijn we al plannen aan het maken om uiteindelijk in Afrika te komen. Vandaag was het zover

Gisteren zijn we naar Algeciras (aan de Spaanse kust) gereden, alwaar wij de tickets voor de boottocht naar Ceuta (Marokkaanse kust, maar Spaans grondgebied) hebben gekocht. Bij de tickets, die wij redelijk voordelig hebben gekocht, vonden we de formulieren om onszelf en onze camper aan te melden bij de Marokkaanse douane. Terwijl we nog bijna een dag moesten wachten, vulden we het ene formulier na het andere in, deden we de laatste Europese inkopen bij de supermarkten en bereiden ons rustig voor op wat ons te wachten stond.

Vanmorgen vroeg wakker geworden. De verse broodjes kwamen niet! Het is ook hier Drie Koningen en dus nemen de Spanjaarden nog maar eens een extra vrije dag. Dus zelf de oven aangezet en alsnog vers brood op het bord. De meeste campers zijn al vertrokken van de parkeerplaats. Mart denkt dat we op tijd bij de haven moeten zijn, om een goede plek op de boot te krijgen. We hebben gekozen voor de overtocht van 12.00 uur. Om 10.23 uur rijden we de kade op, bij de balie van Balearia (de maatschappij waarmee wij zullen varen). Voor ons staan nog 2 Nederlandse overland trucks te wachten. Zij hebben de balie inmiddels gepasseerd. Nu wij nog, haha. Na een praatje met de anderen , krijgen zij het sein om te rijden richting de boot. Het is inmiddels pas 11.05 uur. Er komt een beambte van de maatschappij naar ons toe met de mededeling dat wij toch echt veel te hoog zijn voor de boot van 12.00 uur en dat we pas om 13.30 uur mogen vertrekken. Jammer, het ging zo vlot.

We zetten de camper op aanwijzing aan de kant van de rij en nemen weer plaats in de camper voor een lekker vers bakje koffie met echte speculaas erbij. Zo de 3 uur wachten, kunnen beginnen. Gelukkig hebben we beiden een goed boek, alle luxe van ons eigen huis en lopen we af en toe naar buiten om te kijken hoe het daar loopt.

Rond 12.50 uur krijgen we het sein om in de rij voor onze boot naar Marokko aan te sluiten. Nog even wachten en we mogen gaan rijden. Vlak voordat Mart onze camper de boot op rijdt, stap ik uit om foto's te maken. Eenmaal binnen loop ik snel erachteraan om te zorgen, dat ik ook aan boord kan. Hier word ik erop gewezen dat het absoluut verboden is om foto's te maken (hoezo?). Voorlopig stop ik hier dus mee. De boot blijft akelig leeg (toch crisis?) en we lopen vast naar boven om daar toe te kijken hoe straks het Europese vasteland achter ons weg zal glijden.

Boven op het dek zien we alle passagiers driftig met hun fototoestel in de weer. Dus ook wij halen de camera weer uit de rugzak. Een zwitserse camperaar biedt aan om een foto van ons samen te nemen. Eindelijk weer eens samen op een foto, haha.

De boot ligt tamelijk stabiel en wij ervaren de overtocht als rustig, vlot en ongeveer zo (on-) aangenaam als het reizen met het vliegtuig eerder deze week. Precies op schema leggen we aan in Ceuta en in minder dan 5 minuten rijden we de kade op. Aldaar is het vooralsnog onduidelijk welke richting we nu op moeten om bij de douane te komen, maar gelukkig leiden ook hier alle wegen naar ......... juist de douane. Wij gaan in de rij staan om onszelf als toerist toegang te verschaffen tot het land, alwaar wij wederom in de volgende rij gaan staan om ook onze camper en de quad toegang te laten verschaffen. Dit alles verloopt bijzonder voorspoedig en al na zo'n 40 minuten kunnen wij de douane passeren.

Helaas, de andere reizigers blijken niet zo sociaal voelend te zijn, dat zij hun auto aan de kant parkeren terwijl zij in de rij staan te wachten. Nog even geduld dus. Uiteindelijk kunnen wij rond half 4 gaan rijden. We zwaaien en knikken nog eens naar de beambten en worden dan luid tikkend op het raam aan de bestuurderskant door een man in burgerkleding aangehouden. Mart stapt uit en krijgt te horen, dat hij een politie agent is en dat de sticker op onze camper (van de wereldkaart) niet goed is. De grens van Marokko met de Westelijke Sahara zou inmiddels niet meer kloppen. Mart verklaart dat het een oude sticker van de vorige eigenaars van de camper is, maar dat mag niet baten. Hij stapt weer in en zegt dat hij niet gelooft dat de man echt een politie agent is. We vervolgen onze route, maar binnen 20 meter worden we toch echt gesommeerd om naar de kant van de weg te gaan. We stappen uit en inmiddels staan er nu 4 agenten in uniform naast onze wagen. We moeten onze wereldkaart van de camper verwijderen alvorens door te mogen rijden. Hiertoe voelen we ons nu niet direct bereid. We hebben al eens een poging in Nederland ondernomen om deze te verwijderen, wat niet gelukt is, dus......... Ik stel voor dat we met wit tape Marokko afplakken, zodat niet meer te zien is dat de grenzen niet juist zijn. De heren vinden dit een minachting van hun land! Vervolgens stellen wij voor dat we het hele continent afplakken. Dat wordt nog wel geaccepteerd door de heren. Zij willen echter de garantie, dat deze witte laag niet snel/gemakkelijk verwijderd kan worden.

Ze zijn erg behulpzaam bij het aanbrengen van de laag, die moet bedekken dat wij hun grens niet respecteren. Vol overgave wijzen ze allen Zuid Amerika aan, als de plaats die wij moeten bedekken, hihi. Om later niet nog meer problemen te krijgen, besluiten we hen haarfijn te vertellen dat Marokko toch echt in Afrika ligt en dat wij dus van plan zijn, dat deel af te plakken. Gelukkig gaan zij daarmee akkoord. Wij zijn erg opgelucht als blijkt dat ze door deze hele heisa, niet in de gaten hebben gehad dat zich aan de passagierskant eenzelfde grote wereldkaart bevindt. Pfffffff....

En zo zitten we nu weer in ons huisje op een camping in Martil. Al met al viel het allemaal nogal mee ditmaal. Mart zijn ervaringen van de Amsterdam Dakar challenge met zijn vader in 2006 waren van een andere orde. Overal chaos van mensen, auto's, lange wachttijden etc. Vandaag niets van dat al. Even comfortabel met koffie wachten op de juiste boot, een sticker afplakken en daarna lekker verder. We gaan ervan genieten. Het is hier nog net iets warmer dan in Spanje, zo'n 23 graden met veel zon, terwijl merendeel van jullie in het stormachtige Nederland vertoeft. De komende weken gaan we Marokko verkennen. Eerst richting Fes en Marrakech. Jullie horen snel weer van ons!