Deze week was wat je noemt een hectische week, zeker gezien het feit dat wij zoals jullie dat in Nederland waarschijnlijk noemen 'op vakantie zijn'.

Om te beginnen eerst even het laatste nieuws uit Nederland: mijn moeder ligt nog steeds met diverse slangen in / aan haar lichaam in het ziekenhuis. Het goede nieuws is dat zij op dit moment volgens de chirurg wel vooruitgaat. Ze mag alweer drinken en is zelfs al uit bed geweest. Het is erg lastig om in te schatten, waar ze nu staat. Vorige week zondag ging het ook beter en maandagmiddag moest ze weer naar de OK. Toch zijn we nu allemaal wel positief dat ze inderdaad aan het herstellen is. Wat ook niet anders kan, gezien de vele lieve en steunbetuigende reacties per mail, sms of via onze site die we van jullie allemaal mochten krijgen. Alle beetjes helpen nietwaar? Iedereen ontzettend bedankt!

Als dat het geval -alleen- zou zijn, dan zou de Prins (Johan Friso) waarschijnlijk ook al vooruitgang hebben geboekt, maar helaas is die situatie een stuk ernstiger dan gehoopt. Ook ik heb deze week de gevolgen van een ondoordachte actie mogen meemaken. Genietend van de zon, de koffie en het reisgezelschap op een terras waar de temperatuur op dat moment de 35 graden naderde, ben ik zo onvoorzichtig geweest om mezelf te willen koelen met water, dat in een fles bij de koffie werd geserveerd. Helaas blijkt mijn maag en de overige ingewanden daar niet van gediend en lig ik nu al zo'n 4 dagen afwisselend in bed of over het toilet gebogen om de boosdoener er op diverse manieren weer uit te krijgen. Afijn, het eerste beschuitje zit er nu weer in. Een goede les voor de rest van de reis door Afrika.

En dat we binnenkort verder reizen dan alleen Marokko, staat sinds gisteren dan ook weer vast. Want we hebben ons visum voor Mauritanië binnen! En dat ging nu niet bepaald zonder slag of stoot, maar ook dat is weer een les voor de rest van Afrika.

Dinsdagochtend meldden wij (spugend en wel) ons bij de ambassade van Mauritanië. Nou heb ik bij het woord ambassade, net als bij het woord consulaat altijd de associatie gehad met glitter, glamour, pracht en praal en bladgoud. Een prachtig kantoor met lange, donkere, gedistingeerde heren in een prachtig uniform, die je zittend achterhun mahoniehouten bureaulachend te woord staan. Hoe anders is de werkelijkheid! We worden door de taxi afgezet in een straatje,waar zich buiten een rijtje mensen van diverse afkomst heeft verzameld en die allen een formulier aan het invullen zijn, al dan niet leunend op de elkaar, de muur of de grond. Wij lopen naar binnen voor zover mogelijk, want de totale'ambassade' bestaat uit niet veel meer dan een fietsenschuurtje met een loketje, dat totaal afgeplakt is en waarachter waarschijnlijk een beambte zich bevindten krijgen ook zo'n formulier. Wij proberen dit zo goed en zo kwaad als het gaat in te vullen, maar voor reizigers zoals wij, die Mauritanië zien als doorreisland, staan er verrekte veel vragen op, waar wij het antwoord op schuldig blijven.

Na het invullen, gaan wij wederom in de rij staan en als Marten eindelijk na zo'n 5 kwartier aan de beurt is, neemt de beambte geen genoegen met onze inreisdatum. Welke datum wel acceptabel is, is niet op te maken uit zijn gebrabbel. Verder voldoen onze pasfoto's niet aan de eisen. Het heeft weinig zin, dat ik me nu wel ga melden, dus ontgoogeld vertrekken wij van de ambassade. Aangezien ook nog niet duidelijk is, of ik terug zal reizen naar Nederland voor mijn moeder, besluiten we de aanvraag maar uit te stellen.

Om geen spelbreker te zijn, tijdens ons geplande uitje cultuur snuiven in Rabat, stap ik nog steeds misselijk met de anderen in een taxi naar het centrum, alwaar een prachtige Kasbah des Oudayas zich laat bewonderen in de nog vroege ochtendzon. We genieten van het uitzicht en het prachtige gebouw en lopen daarna richting de volgende medina. Ach, waarom ook niet. We hebben er pas 4 bezocht sinds we in Marokko zijn. Mart, Han en Sam doen zich tegoed aan een heerlijke mille-feuille (ofwel tompouce), waar ik zowaar echt geen trek in heb. Even verderop scoren we nog enkele souvenirs en ook een speciaal Marokkaans broodje wordt door de anderen niet geschuwd. Als we dan langs een fotozaak komen, besluiten we om maar correcte pasfoto's te laten maken, zodat we binnenkort alsnog het visum kunnen gaan aanvragen.

Aangezien het nieuws uit Nederland met de dag iets positiever wordt en ons visum voor Marokko ook begin april afloopt, besluiten we de volgende ochtend wederom ons in de wachtende mensenmassa te storten voor onze visumaanvraag. Ditmaal is er dankzij de ge-typexte wijzigingen en de nieuwe foto's gelukkig geen probleem meer en we krijgen een afhaalbewijs voor de dag erna.

Gezamenlijk besluiten we dat we Rabat wel gezien hebben en zoeken 25 km verderop een Kasbah, waar we op het parkeerterrein onsbivak voor een nachtje mogen opslaan. De volgende dag rijden we dus wederom (driemaal is scheepsrecht) terug naarhet fietsenschuurtje, alwaar we hopen ons paspoort en het bijbehorende visum voor Mauritanië te ontvangen. Aangezien ik nog niet op mijn benen kan staan, gaat Mart voor ons beiden in de rij staan. Gelukkig is praten met andere reizigers sinds maanden zijn grootste hobby en tijdverdrijf en kan hij de 1,5 uur durende wachttijd aangenaam overbruggen. De beambte weet Marten eerst nog op het verkeerde spoor te krijgen, door te melden dathij morgen terug moet komen omdat onze papieren nog niet klaar zijn. Gelukkig gluurt Mart door het afgeplakte loket en ziet onze paspoorten - opvallend - tussen alle andere nationaliteiten, liggen.

Opgelucht keert hij met de documenten terug naar de camper. Ons visum is binnen en voor 6 april a.s. moeten wij de grensMarokko-Mauritaniëzijn overgestoken. Zoals het er nu voor staat, gaat dat lukken.

Al met al een drukke en bewogen week voor deze vakantiegangers. Maar, we sluiten 'm beter af, dan dat we zijn begonnen en dat geeft moed.