In totaal zijn wij sinds oktober alweer zo'n 5 maanden onderweg. En alhoewel wij - volgens onze normen - een behoorlijke voorraad snoep, drop, kaas en andere zaken in onze voorraadkisten hadden meegenomen, begint het toch zo langzaamaan op te raken. Gelukkig is daar dan hier in heel veel plaatsen in Marokko de 'Marjane'. Dat is een mega grote supermarkt, met een combinatie van de Nederlandse Albert Heijn XXL, de Media Markt, de Zeemanen de Blokker. Ofwel hier is zo'n beetje alles te koop van goedkope kleding, witgoed, emmers en serviesgoed tot aan allerlei soorten voedingsmiddelen.

Denk nouniet dat wij het avontuur van Marokko / Afika niet aan willen gaan, maar nu het bijvoorbeeld nog mogelijk is om mijn voorraad senseopads

aan te vullen, een potje pindakaas te kopen of heel veel potten met perzikjes (voor de onwetenden onder jullie: dit zijn Mart zijn favo-snoepjes ) kunnen we dat toch niet nalaten om te doen. Ook het 'afscheid' van Han en Sam, waarmee wij zo'n 6 weken samen door Marokko zijn getrokken en waar we nu mooie herinneringen aan hebben, heeft onze voorraad met Nederlandse lekkermijen weer aangevuld. Alhoewel we allen wisten dat we ergens ten Zuiden van Agadir ieder ons weegs zouden gaan, omdat wij richting Mauritanië willen en zij uiteindelijk richting Portugal, is het toch even iets minder gezellig dan voorheen. Geen grapjes meer tussen de mannen tijdens het koffiedrinken, geen maatje meer met lekker shoppen in de Souks, geen Nederlands meer kunnen praten samen, geen dvd's meer uitwisselen 's avonds etc etc.

Dat we hen en bovengenoemde missen, is dus makkelijk. Maar wat missen wij nog meer? Om eerlijk te zijn niet zo heel erg veel. Natuurlijk zou het fijn zijn om af en toe even een paar minuutjes in Nederland te kunnen zijn. Vooral met koffiedrinken, even je ouders zien als ze naar het ziekenhuis moeten (nu zijn jullie alledrie geweest en moet het dus maar even over zijn) of met het volgen van nieuwsuitzendingen. Maar goed, via internet volgen we zo af en toe nog wat er zich afspeelt. Zo hebben wij dus ook mee zitten duimen voor een elfstedentocht, die wij dan hierniet hadden kunnen volgenzonder televisie.

De vraag is natuurlijk waarom wij eigenlijk niet zoveel missen uit Nederland? Ten eerste hebben we zo af en toe mailcontact, kunnen we skypen met deze of gene, of anders nog sms-en. Verder is het hier schitterend weer

met de laatste dagen temperaturen van al boven de 32 graden, we hoeven niet te werken en mogen genieten zoveel we willen. We luieren wat af en bekijken hele mooie dingen onder andere vanuit de lucht, wanneer Mart en ik beiden een uur lang kunnen vliegen boven de bergwand, die zich precies 500 meter achter / boven de camping bevindt, waar onze camper staat. We hebben hele leuke ontmoetingen met andere camperaars, camping eigenaren zoals Emanuelle (zie fotoserie) en bijvoorbeeld een Marokkaanse vrouw uit zomaar een dorpje ergens onderweg tijdens een reisdag. Deze mevrouw is het vermelden dubbel en dwars waard, aangezien wij beiden erg door haar vriendelijkheid en humor werden geraakt.

Het is 3 dagen geleden als wij onze camper op een achteraf weggetje zomaar in een dorpje langs de kant van de weg zetten om enig onderhoud te plegen aan de technische zaken. In no-time komen er allerlei mannen en kinderen tevoorschijn, die zich melden om een aantal Dirhams van ons los te krijgen. Zowel met gepaste als zeer ongepaste afstand van ons en onze persoonlijke cirkel, blijven ze staan of zitten toe te kijken wat wij aan het doen zijn. Het zal ook wel vreemd lijken, de cabine gekanteld en hele bergen met gereedschap ernaast, Mart in zijn ketelpakkie en ik in een jurkje en beiden met vieze en bezwete handen aan het werk om een kleine reparatie uit te voeren. Het waait behoorlijk en af en toe komt er een 'dust-devil' voorbij, die het niet makkelijker maakt. Tevens moeten we ogen en oren van voor en achter hebben om te bekijken of we aan het einde van de ritnog steeds de eigenaren zijn van ons gereedschap. Ergens in die periode komt er een Marokkaansen dame voorbijlopen (de eerste daar) met een prachtige met gouddraad geborduurde kaftan aan. Ik zeg vriendelijk Bonjour Madame en zij lacht en knikt en loopt door. Als wij uiteindelijk klaar zijn en alle spulletjes weer netjes en veilig hebben opgeborgen, een croissantje hebben gegeten en net weer in de cabine stappen, komt deze dame aanlopen vanaf haar huisje een paar honderd meter verderop. In haar hand heeft ze een dienblaadje met daarop een prachtig Marokkaans theepotje, echte theeglaasjes en een flinke schaal met allerhande heerlijke koekjes, bonbons en andere zoetigheid. Ze gebaart naar ons dat we moeten uitstappen en dat ze thee met ons wil drinken. Ietwat bevreemd en terughoudend, stappen we uit en accepteren een glaasje thee. Ze blijkt niet heel veel Frans te spreken (maar ik ook niet, dus och....) maar we begrijpen wel wat ze wil zeggen en genieten van de thee en de koekjes. Ondertussen vraagt ze ook aan alle mannen die een tankwagen met melk aan het lossen zijn, of zij thee willen en ook zij komen bij ons staan en praten, lachen

en genieten samen met ons van de gastvrijheid van de dame. Ze biedt zelfs nog aan om het avondeten met haar te gebruiken, maar wij willen nu toch echt weer verder. Ze zwaaien ons met zijn allen na en luid toeterend en nagenietend rijden wij weg.

Zie hierde reden dat wij -door zulke leuke ontmoetingen met zoveel verschillende mensen -eigenlijk niets missen van Nederland!