Mijlpalen bereiken voelt goed. Zelfs als we vooraf niet stilstaan bij het behalen van de mijlpaal. Vandaag hebben we een ton (100.000 km) op de teller van onze DAF gezet! Gisteren zijn we door de eveneens magische grens van 10.000 km van deze reis sinds de start in oktober gegaan. Én over een dag of 4 hopen we de grens met Mauritanië te slechten en dus na 12,5 week Marokko te gaan verlaten. We hebben ongelooflijk genoten van Marokko, waar we in totaal zo'n 2 uur regen hebben gehad en verder alleen maar zon en waar het land nu zo droog is, dat ze met de kuddes kamelen helemaal van Tan Tan naar het Noorden van het land trekken om hun dieren van water te kunnen voorzien. Waar we ongelooflijk aardige mensen hebben ontmoet, zowel Nederlandse -Hanneke & Sam!!- als Engelse -Stan & Denise- als Marokkaanse mensen. Waar we heerlijke lokale dingen hebben gegeten (met name koekjes en sommige tajines) enl minder lekkere dingen (pizza en sommige tajines). Waar we heerlijk hebben kunnen vliegen op onverwacht mooie en leuke, nieuwe lokaties. Waar we zonder recept maar met beperkte kennis van de Franse taal bij 4 verschillende pharmacia's heel veel medicijnen hebben kunnen kopen dankzij de behulpzame apothekers. Waar we zoveel moois in de stadjes zoals Fes en Marrakech hebben gezien. Én waar de tegenstellingen tussen rijk en héél arm ook echt héél erg groot is. Maar waar bijna iedereen dan wel weer een mobieltje heeft en een schotelantenne op het krotje in de sloppenwijk. Kortom, een land waar wij zeker nog naar terugkeren en dat wij kunnen aanraden aan iedereen, die de winterkou in Nederland wil ontvluchten.

Om Mauritanië te bereiken, moeten we nog een stuk door niemandsland. De officiële benaming hiervoor is de Westelijke Sahara, wat inmiddels door Marokko wordt geclaimd. Het niemandsland bestaat inderdaad zoals de naam al doet vermoeden uit langgerekt stuk land, waar je niemand ziet, maar met een heleboel zand. Zand in alle vormen en maten, die zich in allerlei diverse gedaantes aan je opdringt. Zo vertrekken we 5 dagen geleden om 9.30 uur vanuit Aglou Plage met een temperatuur van 38 graden, maar in een grauwe atmosfeer. De zon schijnt niet, de hemel is bruinachtig grijs gekleurd en de lucht is drukkend. De airco in de cabine is nog niet helemaal op stoom en met de raampjes open wordt het al niet veel beter. Als we eenmaal wat kilometers achter de kiezen hebben, wordt het steeds benauwder en is het zicht niet denderend. We rijden kilometers door mistbanken van opwaaiend zand.

Aangezien we een weg hebben af te leggen van zo'n 1300 km tot aan de grens met Mauritanië, besluiten we om maar eens wat door te rijden. Stoppen we anders zeker om de dag en plakken we er een rustdag aan vast, nu rijden we 4 dagen aaneen om een deel van de reis af te leggen. Hoe vreemd het ook mag klinken, de natuur verandert zeer frequent. Ook al blijft de basis voornamelijk bestaan uit zand en rotsgesteente, toch is het ene gebied een stuk aantrekkelijker dan het andere. De vormgeving van de rotsen, de aanwezigheid van heel veel kamelen of het 'toevallig' ontmoeten van 2 Nederlanders, die de uitdaging zijn aangegaan om ook hun droomreis naar Zuid Afrika te maken, maken de dagen rijden door de grote zandbak aangenamer. De Nederlanders Marcel en Ingrid ontmoeten we niet geheel toevallig hier. Sinds we hen in Rabat bij het ophalen van het visum hebben gesproken, volgen wij hun blog zo'n beetje en daaruit wisten wij op te maken dat wij hen wellicht ergens onderweg in dit lange deel van de reis zouden kunnen treffen. En ja hoor, eergisteren staan zij met de fiets !! (jawel, zij zijn iets stoerder en sportiever dan wij nog) bij een koffiehuisje even bij te komen van de dag en te beraadslagen wat te doen. We besluiten gezellig een avond samen door te brengen, te eten en verhalen en ervaringen uit te wisselen. Gezien de enorme wind is het bijna onmogelijk om hun tent op te zetten, maar gelukkig biedt onze camper met extra dekzeil uitkomst tegen de harde wind en kunnen ze hun tent een beetje in de luwte hiervan opzetten.

Na een korte nacht slapen, trekken we allen weer verder. Zij iets vroeger dan wij en zodoende kruisen onze wegen zich nogmaals rond 11.15 uur. We zwaaien nog eenmaal uitgebreid en vervolgen onze weg door de woestijn met in de cabine vrolijke muziek uit onze MP4 speler. Met de raampjes open, het zonnetje flauw schijnend maar met een blauwe lucht rijden we richting Dakhla, het kitesurfparadijs. Dat wordt wellicht de laatste stop in een 'Marokkaans' stadje. Aangezien we inmiddels al dagen alleen maar in de truck hebben gezeten, laden we de quad snel uit om deze stad eens te gaan bekijken. Daar zijn we vlot klaar mee! Wellicht hebben wij nog niet het juiste deel kunnen vinden, maar op een enkel winkeltje na is hier weinig te beleven. Overal zitten de rolluiken naar beneden of hangen de gordijnen ervoor ten teken dat ze nog gesloten zijn. Dat het inmiddels al 16 uur is, schijnt hier niet veel uit te maken. Ook de terrassen zien er niet echt uitnodigend uit met maar 2 bezoekers gemiddeld. Na het kopen van de noodzakelijke dingen keren we dan ook lekker terug naar de camper om nog even in het zonnetje te zitten en wat te lezen. Op de camping kunnen we ditmaal nog alle wassen draaien (zoals o.a. beddengoed), de laatste klusjes doen (keukenla maken) en daarna de watertanks vullen en wat nodig is lozen.

Volgende keer komen we vanuit Mauritanië of vanuit Senegal, afhankelijk van waar we de eerste keer over internet zullen beschikken. Wij gaan nu weer een dag of 5 reizen tegemoet!