Mauritanië, het land dat wij als doorreisland bestempelen.

Op donderdag reizen we verder naar Mauritanië zoals gezegd. Een beetje spanning voelen we wel, want hoe zal alles bij de grens verlopen. We weten dat ze hier in Afrika erg nieuwsgierig zijn en graag de hele camper van binnen en buiten willen bekijken. We melden ons aan de Marokkaanse kant en er ontstaat direct onduidelijkheid over waar we met ons paspoort heen moeten. In Afrika stap je uit je auto en neem je zoveel mogelijk indrukwekkende papieren mee om jezelf en je vervoer een land in of uit te praten, te kopen en te stempelen. Daarbij gaat het erom dat je je bij wel minimaal 3 verschillende afdelingen moet melden, te weten de police, de douane en de gendarmerie royale. Helaas is het niet geheel duidelijk in welke volgorde we ons waar moeten melden en staan de huisjes niet in chronologische volgorde van aanmelding. Iedereen doet zijn werk, maar wil daarvoor in ruil wel een kijkje nemen in ons huisje of een cadeau ontvangen. Ook wordt er een snuffelhond in onze camper losgelaten, die gelukkig niet erg hard zijn best doet, want hij vindt geen medicatie en laat zich vooral makkelijk afleiden en aaien. Vervolgens moet onze truck ook nog eens door een scanner, ofwel een soort mobiel röntgenapparaat om er zeker van te zijn dat we geen verboden middelen het land uitsmokkelen. Na ruim een uur - wat wijzelf nog best vlot vinden, gezien alle perikelen - rijden we de laatste slagboom aan Marokkaanse kant door. Op naar Mauritanië!!

Door de jarenlange hevige strijd waarin de beide landen zijn verwikkeld, is het gebied in het Zuiden van Marokko, wat wij kennen als de Westelijke Sahara inmiddels zo'n beetje door Marokko toegeëigend. Ondanks dat ligt er nog een stuk van zo'n kilometer of 7 braak tussen beide grensposten en neemt geen van beiden de verantwoording of de kosten op zich, om dit gebied te asfalteren. Honkebonkend rijden we dus richting Mauritanië, onderwijl horen we de keukenkastjes zich openen en de inhoud wordt over de camper uitgestrooid. Later maar kijken hoeveel schade dit meebrengt. Met uitzondering van de hond en de scanner volgen we hier dezelfde procedure en ook hier zijn we na een dik uur door de administratie heen. Gezien het feit dat we nog niet 'gehard' en gewapend zijn tegen de corruptie in Afrika, laten we ons nog flink afzetten en betalen we tientallen euro's om het land binnen te komen.

Opgelucht rijden we verder richting Nouadhibou om ons daar op camping Abba te gaan vermaken. Mart is hier zo'n 5,5 jaar geleden met zijn vader geweest, toen zij deelnamen aan de Amsterdam - Dakar challenge. 's Avonds hebben zij zich tegoed gedaan aan het heetste gerecht bij de Chinees aldaar en Mart verheugt zich wederom op een pittig hapje. Aangezien Nouadhibou nogal ongunstig is gelegen op een soort schiereiland en we al genoeg kilometers hebben gemaakt, proberen we onderweg een plaats te vinden om te overnachten. Mocht dat lukken, dan hoeven we de extra 80 km niet te maken. We zien een mooie zandheuvel met daarlangs een spoor waar al vele auto's ons zijn voorgegaan en besluiten te kijken of we daar uit het zicht van de weg, een plekje voor de nacht kunnen vinden. Nog geen 15 meter van de weg af, zakt de truck vervaarlijk diep het zand in. Ondanks de mogelijkheden om de truck in 4WD te zetten en/of de differentiëlen te sperren, blijkt het niet mogelijk om uit het zand te komen. Dat is een enorme tegenvaller. Het is inmiddels al na 17 uur en we willen hier in Mauritanië liever niet vast komen te zitten. De schep - speciaal voor dit doel gekocht - wordt uit de garage gehaald en Mart gaat ijverig aan de slag. Erg vlot gaat dat niet, het is bloedheet, we zijn moe en plakkerig en het waait heel stevig. Ik ga op zoek naar iets om hem te helpen en gewapend met een bord, kan ik toch ook flink mee graven. Warm bereiken we uiteindelijk alsnog de camping. Het Chinese restaurant blijkt nogal in verval geraakt te zijn, sinds het vorige bezoek en we eten dan ook iets uit onze eigen voorraad. Wel zo lekker en zo veilig.

We vervolgen onze route naar de hoofdstad Nouakchott, dat zo'n 485 km zuidelijker ligt. We beschouwen Mauritanië alleen als doorreisland en gaan dan ook vlot door richting Senegal. Na een nachtje wild kamperen vlak aan zee, vertrekken we vroeg richting de grensovergang bij Diama. We hebben van diverse reizigers vernomen dat de andere grensovergang bij Rosso nogal eens een oponthoud van zo'n 17 uur wil geven en daar verheugen we ons niet op. Dus rijden we richting Diama door het National Park of Diawling. Een natuurgebied dat zo prachtig is, dat je af en toe vergeet dat je over een piste (off road) rijdt met kuilen en gaten zo diep dat een deel van de banden erin verdwijnt en waar het een aaneenschakeling van zogeheten wasborden is. Deze wasborden zijn ontstaan door het rijden, de wind, ophopingen van zand en andere ellende. De ribbels die dat veroorzaakt, veroorzaken een enorme herrie en heel veel trillingen tijdens het rijden. Onderweg worden we echter aangenaam verrast door de vele dieren, die hier vrij rondlopen. We stoppen regelmatig om foto's te maken en genieten ondanks de slechte weg van de reis. Bijna aan het einde van het park komen we langs de post waar de parkbeheerder ons flink 'tilt' door het dubbele te rekenen voor de doorgang door het park (helaas realiseren we ons dat pas veel later). Aan het einde van de off road route ligt de grens met Senegal, waar we na het invullen van de nodige papieren voor ons carnet de passage, het betalen van de autoriteiten en het zetten van de nodige stempels her en der, eindelijk Senegal inrijden!