Senegal, Saint-Louis en Dakar!

Na aankomst in Saint-Louis rijden we rond 18 uur de camping van de Zebrabar op. In herinneringen van Mart en zijn vader is dit een leuke camping dichtbij Saint-Louis. Dat laatste valt nogal tegen, het ligt nog zo'n 25 km zuidelijker dan verwacht en te midden van een natuurgebied, waar we wederom off road naar toe hobbelen. Het is nog behoorlijk warm en het is een stuk vochtiger dan in Marokko of Mauritanië. Als we ons weerstation raadplegen, wordt dat bevestigt door een luchtvochtigheid van wel 79%. Maar goed, we structureren en herschikken onze spullen weer (senseo en waterkoker op het aanrecht), koeltas uitpakken, waterflesjes spoelen en bijvullen etc etc. Het is een terugkerend ritueel waar we een handige routine in hebben gekregen. Mart doet in de regel de buitenboel (quad in of uit de garage, toilet- en watertank legen of vullen, stoelen in de bagagekist etc) en ik run het binnenshuis (kasten op slot, ramen dicht, schoonmaken keuken en badkamer, aanrecht leeg, lades afsluiten etc). We hebben er zin in om Senegal te gaan verkennen.

's Avonds ontmoeten we een Nederlands meisje dat een project doet om straatkinderen in Saint-Louis te ondersteunen. Ze vertelt enthousiast e.e.a. over haar werk en leven in Senegal met haar vriend en zijn familie. Ze wonen met 30 personen in een piepklein huisje zonder al te veel sanitaire voorzieningen en met een gasstelletje om het eten op te bereiden. We hebben veel bewondering voor haar! Ze is er een weekje tussenuit met haar Senegalese vriend om even op adem te komen en te genieten van de rust in het park. We horen van haar dat er iedere ochtend apen langs lopen op zoek naar voedsel of andere zaken, die toeristen laten liggen.

Na een dagje even te zijn bijgekomen, besluiten we op Mart zijn verjaardag op de quad naar Saint-Louis te gaan. We moeten daar naar de douane om een verlenging van ons passavant (doorreis paspoort voor de camper en voor de quad) te halen. Na flink zoeken, vinden we het douanekantoor waar een vriendelijke ambtenaar ons wel vlot van dienst wil zijn. We kunnen de documenten al diezelfde dag om 16 uur ophalen. Tsjonge, dat is vlot voor Afrikaanse begrippen. Wat blijkt het kantoor is op 4 april gesloten in verband met de viering van onafhankelijkheidsdag en dus kan het dan ineens dezelfde dag nog. Dat betekent wel dat we dus 2x 25 km heen en 2x 25 km terug moeten rijden op de quad. Gelukkig is het uitstekend weer, zonnetje met een briesje en is het een schitterende omgeving om doorheen te rijden. Tussentijds doen we nog onze eerste Senegalese inkopen en we verbazen ons over de prijzen hier. Alles ligt op een prijsniveau van Zuid Europees kaliber. Zowel de tarieven van de camping, het fruit dat we kopen als de diesel komt overeen met die in Spanje. 's Avonds eten we uitgebreid een heerlijke maaltijd in het restaurant op de camping, waar de kok erg zijn best heeft gedaan op de steak met frites en salade en een verse chocoladecake toe.

We lassen even een dagje relaxen, poetsen en wasjes draaien in en proberen van het zonnetje te genieten. Mart houdt zich ondertussen weer bezig met technische klusjes, waarbij hij geestdriftig gebruik maakt van de werkplaats die op de Zebrabar aanwezig is. De bankschroef, het lasapparaat en andere zaken komen goed van pas tijdens het klussen. Ondertussen zit ik onder de luifel een boekje te lezen en word ik ineens opgeschrikt door de eerste aap die voorbijkomt kuieren. Ik twijfel nog even of ik het wel goed heb gezien, maar ja de foto's bewijzen het. Hij loopt naar de vuilnisbak waar wij zojuist ons afval in hebben gedumpt en begint verlekkerd aan een maaltje van sinaasappelschillen en overige lekkernijen. Na aankomst van de volgende aap ontstaat er een klein handgemeen, maar als ze merken dat er voldoende afval is voor twee, wordt het weer rustiger. Als wij 's middags samen zitten te praten, horen we ineens een geritsel erg dichtbij en blijkt één van de apen op nog geen halve meter van mijn stoel een afvalzakje met lege shampooflessen mee te hebben gegraaid. We moeten er erg om lachen dat we het niet eerder in de gaten hebben gehad, dat hij ons zo dicht genaderd was.

Inmiddels zijn er diverse gasten aangekomen op de camping, die net als wij een tocht door Afrika aan het maken zijn. We wisselen ervaringen uit en horen dat het na de staatsgreep in Mali, nog onveiliger is geworden om daar als toerist doorheen te reizen. Dat zet ons weer aan het denken. Onze droom is erg belangrijk, maar onze veiligheid nog meer. Na een nachtje woelen, piekeren en een dag samen erover praten, denken we de beslissing te moeten nemen om te kiezen voor ons welzijn en op dit moment nog niet via Mali te gaan reizen. We bespreken of we via Guinée Conakry en Ivoorkust willen en kunnen reizen. Hoe verdrietig het ook is op dit moment, we kiezen ervoor om onze droomreis door Afrika voorlopig te onderbreken en terug te keren via Mauritanië en Marokko naar Spanje. Als we terug zijn in Europa gaan we kijken of we een poging zullen ondernemen om Afrika via de Oostzijde te bereizen, zodat we alsnog met onze camper via Kenya, Tanzania richting Zuid Afrika kunnen.

De beslissing om terug naar het Noorden te reizen, brengt met zich mee dat we dat via Dakar moeten aanpakken om wederom een visum voor Mauritanië aan te vragen. Een extra reis dus van 250 km naar het Zuiden en daarna weer retour. Maar goed, Senegal is veilig en dan zien we meteen nog iets meer van Afrika. Onderweg naar Lac Rose zien we de typisch Afrikaanse Baobab bomen (zie foto) staan. Een apart soort boom die prachtig tegen de rest van de natuur afsteekt. De route die in ons GPS systeem naar Lac Rose voert, gaat wederom off road en voert ons door een dorpje waar normaal gesproken niet veel gemotoriseerd verkeer voorkomt. Achteraf zeggen we: 'Uiteraard komen we hier weer vast te zitten in het zand', maar op dat moment is het gewoon even balen. Graven en scheppen is nu niet meer voldoende en we besluiten dus de bandenspanning te laten zakken tot zo'n 2,5 bar. Dat duurt echter nog behoorlijk lang en ondertussen is het halve dorp qua kinderen uitgelopen om ons nieuwsgierig gade te slaan. We geven ze 'totaal pedagogisch onverantwoord, maar wel leuk' allemaal iets te snoepen en rijden dan daarna wel vrij vlot weg. We bleken maar één straat te zijn verwijderd van de asfaltweg en moeten dus na 5 minuten alweer stoppen om onze banden met hulp van de compressor weer op te pompen. Bij het roze meer gearriveerd, stoppen we vlak voor de duinen alwaar zich een hevige strijd ontwikkeld tussen de diverse parkeerwachten van de hotels aldaar. Ze willen ons allemaal wel op het parkeerterrein of in hun hotel hebben voor veel geld. Na even flink onderhandelen, kunnen we onze camper neerzetten en gaan we met de quad even uitwaaien over het strand. Daar zien we prachtige roofvogels vliegen, waaronder een aantal condors en 2 aasgieren, waarvan er één net voor Mart zijn hoofd langs vliegt.

Inmiddels is het vrijdag en gaan we al om 7.45 uur op de quad richting de ambassade in Dakar. We weten dat het in Dakar met het verkeer een grote puinhoop kan zijn in de spits en op vrijdag werken ze in Islamitische landen vaak maar tot 12 uur. Inderdaad is de spits een drama, maar met de quad kunnen we af en toe flink asociaal (dus hier niet opvallend en aangepast aan het rijgedrag van het land) overal omheen of tussendoor. We bereiken om 9.15 uur de ambassade en melden ons aan. Helaas is deze nog gesloten aangezien de vaste medewerker in Mauritanië is en ze een andere moeten optrommelen. Het is niet duidelijk wanneer die zal arriveren. Misschien vandaag en anders dinsdag....... Dinsdag? Tsja, ook hier wordt Pasen gevierd over 2 dagen, want dan zijn ze vaker en langer vrij. Hoezo goed Islamitisch gebruik? Wel kunnen we vast onze aanvraag invullen, zodat die later in behandeling kan worden genomen. Gelukkig kunnen we koel en zittend de wachttijd doorbrengen samen met vele anderen, die zich op het formulier werpen. Er wordt veel gekreund, gefluisterd en gesteund en het doet me terugdenken aan het theorie-examen van mijn vrachtwagen rijbewijs. De formulieren worden bijna door niemand geheel ingevuld en daardoor kunnen wij na aankomst van de ambassadeur al als tweede naar binnen om onze aanvraag in te dienen. Het is inmiddels al 11.10 uur en we zijn het wachten ook wel een beetje zat. We vragen of hij ons visum alsjeblieft al vandaag wil uitschrijven en daar is deze enthousiaste man wel toe bereid. Hij glimlacht vrolijk (waarschijnlijk bij het vooruitzicht van de steekpenningen, die hij hiervoor verwacht) en vraagt hoe laat we het visum willen halen. Met een lach antwoorden we, 'à Midi' (rond 12 uur?), maar dat is een brug te ver. Om 13 uur wil hij het wel klaar hebben. We lopen wat langs de winkeltjes, marktkraampjes op zoek naar een terrasje, maar vinden niets. Uiteindelijk besluiten we in verband met de warmte en de insecten om onze wachttijd gewoon boven in de koele wachtruimte uit te zitten. We hebben geluk en al om 12.15 uur roept de ambassadeur ons weer binnen. We krijgen zowaar nog een glaasje Senegalese thee aangeboden en ontvangen ons paspoort met visum retour. Na het overhandigen van de steekpenning, nemen we allen tevreden afscheid en keren wij door de drukte op onze quad weer retour naar de camper. Het kan dus ook meezitten!

Aangezien het pas half 2 is, besluiten we de boel op te breken en alvast weer naar het Noorden te gaan rijden. We hebben een visum voor maar 3 dagen doorreis gekozen, dus alles wat we nu winnen aan reistijd, hoeven we op de eerste dag niet meer te rijden. Alsof het nu dan ook echt mee wil zitten, komen we helemaal voor het donker terug tot aan Saint-Louis. We tanken de DAF nog een keer vol van de laatste Centraal Afrikaanse Francs die we nog hebben en slaan wat extra proviand in voor tijdens de reis. Chips en cola doen het goed onderweg.

Op zaterdag staan we al om 8.15 uur aan de Senegalese kant van de douane. Gelukkig zijn ze net open en nog niet helemaal wakker en mogen we al na 20 minuten de brug van Diama over richting Mauritanië. De brugwachter herkent onze wagen en vraagt naar het reçu van de week ervoor en zodoende hoeven we ditmaal niet meer te betalen. Ook in Mauritanië gaat het redelijk snel, totdat Mart weigert om smeergeld te betalen. Ze scheuren voor zijn neus de passavant door midden en laten ons de halve camper overhoop halen, kisten en bagageluiken openen, ten bewijs van hun macht over ons. Uiteindelijk schrijven ze een nieuw passavant uit, maar pas nadat de prijs hiervan met ruim 10% is verhoogd. Wat een stelletje oplichters hier........

Al met al is het nog geen 9.15 uur en we rijden Mauritanië weer in om te beginnen aan de hobbelige piste door het mooie Nationale Park. We passeren de post van de beheerder en laten ons ditmaal niet afzetten om het dubbele te betalen. We betalen de echte prijs die op alle borden in het park staan en om van het gezeur van de 'zogenaamde verhoging' af te komen, koop ik ‘m om met 6 paracetamoltabletten, waar hij erg dankbaar voor is. Het gaat goed zo.

Iets te vroeg gejuicht. Een kwartier later zijn we het hobbelen en trillen al zo beu, dat we besluiten om het pad dat naast de dijk ligt te gaan volgen. Op de heenweg hebben we dat ook op bepaalde stukken gedaan en ook al is dat pad ook slecht en ligt het erg schuin, het rijdt iets beter dan het enorme gebonk bovenlangs. Helaas, stomme beslissing! Het heeft hier kennelijk de afgelopen week enorm geregend en het pad is zo schuin en glad dat wij door de modder glibberen en de truck aan het glijden gaat. Er is geen houden en geen sturen meer aan en we staan vast in het zand. Gelukkig lijkt het nog mee te vallen en Mart zet 'm in 4WD etc, maar we zakken alleen maar dieper weg. Inmiddels vind ik het ook wel een beetje spannend, want we staan behoorlijk scheef. Dat kan de DAF wel hebben omdat het gewicht onderin zit, maar zo voelt het op dit moment niet echt. De enige oplossing is weer te gaan graven en de rijplaten eronder te schuiven. Terwijl we hier druk mee bezig zijn, stopt er een auto met 2 mannen, waarvan er één bij de gendarmerie werkt aan het uniform te zien en de ander is in zo'n typisch blauwe Mauritanische jurk gehuld. Zij hebben ervaringen met vastzittende auto's en komen met allerlei adviezen, zoals de bandenspanning laten zakken, de wagen opkrikken, bladeren en schelpen voor de banden etc. We proberen ze op te volgen, maar bij iedere poging de truck eruit te krijgen, zakken we almaar dieper weg. Uiteindelijk blijkt dat we verzakt staan in een dikke modderige, moerasachtige massa met een flinke laag zand erop. Nu de wagen tot ver in zijn assen is weggezakt in deze stugge modderlaag, zit er niets anders op dan te wachten op een andere vrachtwagen of een bulldozer, die ons er met behulp van onze eigen lier uit kan trekken. De mannen gaan naar de parkpost toe om te informeren of de bulldozer die daar staat, geleend kan worden. Inmiddels besluiten wij verder te gaan graven om de rijplaten alsnog achter de wielen te krijgen. Als de heren terugkeren bij ons, weten ze te melden dat de chauffeur van de bulldozer aan de andere kant van het moeras op familiebezoek is en dat hij waarschijnlijk morgenochtend (zondag) wel rond 8 uur weer terug zal zijn en ons dan kan helpen. Nou ja, alles beter dan niets en we hebben maar 3 dagen in totaal voor Mauritanië, dus vooruit dan maar. We blijven zelf bij de camper, alhoewel we niet goed weten hoe het nu verder moet. Het is 12.30 uur, snikheet, de insecten vreten je bijna op en de camper staat nu zo scheef dat je je binnen moet vastmaken om iets te kunnen pakken. Hoe gaan we tot de volgende dag 8 uur hier doorbrengen?

We beseffen dat de bulldozer alleen wellicht niet voldoende is, dus zullen we verder moeten graven om de wielen vrij te krijgen. Aan de rechterkant van de truck is niets aan de hand, maar links zitten de wielen al tot meer dan de helft in de modderlaag. Daarnaast staat er pal voor het linker voorwiel een stugge struik, die wij niet eruit krijgen. Na een half uur ploeteren en bikkelen en allerlei auto's met mannen die stoppen en vragen: Ca va? zitten we er eigenlijk al flink doorheen. Wat een K....zooi. Gelukkig blijken er ook nog hele leuke Afrikanen in het moeras rond te lopen en komen er 2 jonge en sterke mannen aan met een schep in de hand. Zij beginnen eveneens flink te graven en even later komt er een derde knul bij. De heren blijken normaal gesproken aan de weg bovenlangs te werken (die dus vernieuwd moet worden en waar we toch veel beter hadden kunnen blijven rijden,haha stom), maar willen ons wel even helpen graven. Jaja, even graven. Ze beginnen bij het voorwiel en inderdaad al na een half uur komt het wiel weer tevoorschijn uit de modder. Of wij een pikhouweel hebben, zodat ze de struik ook even uit de grond kunnen rossen? Nee, die hebben we niet, dus gaat de 3^e jongen terug om er eentje te halen. Als hij terugkomt, heeft hij nog zo'n stuk of 15 andere jongens meegenomen (zie foto) die getooid met kruiwagen, scheppen en pikhouwelen de modder te lijf gaan. We voelen ons ondanks alles wat opknappen bij de aanblik van hen allen, ook al moet gezegd dat je ze wel steeds opnieuw moet aansporen om iets te gaan doen. Praten, lachen en kijken vinden ze namelijk ook heel leuk. Onderling verschillen de heren nogal van mening of we nu het beste achteruit of vooruit weg kunnen rijden. Nadat er diverse pogingen zijn gedaan en de truck inmiddels zo scheef staat (helaas door de stress vergeten foto van te maken) dat ik echt een beetje in paniek raak, besluiten we om zelf de leiding samen met één van de heren op ons te nemen. Er worden heel veel struiken in stukken gekapt (sorry Park!) en deze takken worden in de diepe moddersporen waar we al een stukje uit zijn, gelegd. Hier overheen komen de rijplaten te liggen, Mart gaat achter het stuur, de 'leider' gaat voor de truck staan om Mart aanwijzingen over het sturen/het spoor te geven, de helft van de mannen gaat achter de truck duwen en de anderen aan de zijkant om hem overeind te houden. Ikzelf sta met de lierkabel op de dijk, zodat die vrij komt te liggen en heb het relatief gezien het makkelijkst.

Hoe zwaar de truck ook is, 12 ton! het is een vreemd feit dat het duwen aan de zijkant, uiteindelijk ervoor zorgt, dat we uit het diepe spoor terug op het pad komen. Een gejuich stijgt op uit de hele groep en wij zijn ongelooflijk dankbaar en verbaasd, dat het met zo'n mannetje of 20 gelukt is om de hele zaak uit te graven en weer op het pad te komen. Tot nu toe hebben we hen alleen pas flesjes water en een kilo snoepjes met zijn allen gegeven. Toch staan ze op het punt om al hun spullen te verzamelen en weg te lopen. Ik vraag (smeek bijna) of ze nog even willen wachten totdat Mart de truck ook de dijk (en dus het hobbelpad) heeft opgereden, want dat is ook nog een helling van zo'n 40 graden en weliswaar kort, maar steil. Ze blijven staan en na een kleine hapering halverwege lukt het Mart om de DAF veilig en wel boven op het pad te rijden en in de goede richting te zetten. Wat ontzettend gaaf dat dit zo met zijn allen is gelukt! Weer willen ze weglopen, maar we zijn toch op zijn minst nog meer water en koekjes aan hen verschuldigd. Kennelijk vinden ze dit meer dan voldoende beloning voor 2 uur (ook al leek het voor ons wel 2 dagen! ) hard werken.

Inmiddels stopt er een auto waaruit de baas van deze jongens stapt en informeert hoe het gaat. Nou ja, nu wel goed dus. We moeten natuurlijk nog alles opruimen, de rijplaten weer monteren, de kastjes weer inruimen, zelf water drinken en iets eten, maar verder..... het gaat weer goed. Na een onderbreking van bijna 6 uur rijden we intens blij verder. We zijn erg verbrand, moe en onze mond voelt aan als een kameel in de woestijn, maar verder..... we kunnen door! De rest van de piste door het park rijden we onnatuurlijk rustig en gespannen door. We bereiken om 17 uur 's avonds de asfaltweg die ons verder richting Nouakchott terug zal brengen.

Recht tegenover het pad bevindt zich de bandenboer, die onze banden weer tot 8,5 bar kan oppompen. Hij zit op een verduveld slim en strategisch punt aan het einde van de piste en heeft het dus behoorlijk druk voor Afrikaanse begrippen. Om 18 uur kunnen we eindelijk verder rijden. Ondanks alles willen we Nouakchott nog zien te halen en alhoewel het hier een gekkenhuis is om in het donker te willen rijden, wijken we voor deze ene keer van onze regel af en komen zodoende aan om 21 uur. Helaas zit daarmee de dag er nog niet op, want door alle hobbels en bobbels en het scheef staan, is er van allerlei rommel uit de kasten gevallen, waaronder een hoop plakzooi uit shampooflesjes etc. Dus het wordt eerst opruimen, zuigen en dweilen. Onderwijl zetten we de boiler aan, zodat we straks heerlijk warm kunnen douchen en onze inspanningen en stress van deze dag van ons af kunnen spoelen.

Na een korte maar wel koele nacht gaan we alweer voor 8 uur op pad. Vandaag is het doel om tot vlak voor Nouadhibou of de grens met Marokko te komen. Tijdens de eerste sanitaire stop van de dag komen we tot de ontdekking dat de dieselretourleiding lekt en we nogal wat diesel verliezen. We zullen dit eerst moeten zien te verhelpen alvorens we verder kunnen. Afijn, met veel technisch vernuft, stukken reserveslang en slangklemmen van onze BBQ wordt het probleem - althans voorlopig- verholpen. We rijden om 14 uur weer weg en bereiken op normale tijd onze overnachtingsplaats. Even lekker koken terwijl Mart extra diesel van de reserve naar de normale tank pompt. Na het eten nog een paar afleveringen van een dvd-tje kijken en weer vroeg ons bed in.

Ook nu staan we alweer voor 9 uur bij de grens. Een onverwacht genoegen aan de Mauritaanse kant is, dat wij zonder het verzoek om cadeaus of steekpenningen al na 15 minuten (record!) verder mogen rijden. Helaas blijkt het aan de Marokkaanse kant ditmaal een mega drama te zijn en verlaten we ondanks voordringen en minder sociaal gedrag van onze kant, pas om 12 uur de grenspost. Op naar Dakhla wat nog zo'n 360 km verderop ligt.

Onderweg vallen de eerste regendruppels die wij in maanden zien vallen. Het is weliswaar niet veel, maar wel somber. Desondanks is er niet veel dat ons humeur kan bederven. We zijn al 3 dagen onderweg zonder geld te hebben gepind of gewisseld te hebben en staan weer veilig op de camping in Dakhla. We kunnen weer op internet en lezen na 10 dagen alle mailtjes en reacties op onze site en we kunnen sms-en naar vrienden en familie dat we veilig zijn. Ook treffen we 's avonds Mart zijn ouders op de skype.

Vandaag heeft het de hele dag geplensd van de regen! Desalniettemin voelen we ons goed! De teleurstelling over het afbreken van onze Afrikaanse reis begint te zakken en het gevoel dat we de juiste beslissing hebben genomen op dit moment overheerst. Wellicht zijn wij niet de stoere, geharde overlanders die van alle spanning en sensatie en corruptie in Afrika ten volle kunnen genieten. Toch zouden we alles wat we hebben meegemaakt tot nu toe, niet hebben willen missen. Hoe we verder invulling gaan geven aan een nieuwe droom of nieuwe reis, weten we niet. Wellicht maken we een doorstart van deze reis naar Scandinavië of trekken we richting Italië en Griekenland. Misschien verschepen we de camper richting Canada of wie weet of we alsnog besluiten om via de Oostkant van Afrika te reizen. Wij weten het nu nog niet en dat hoeft ook niet. Jullie lezen het gewoon weer in de nieuwe verhalen op onze site, die dan weliswaar qua naam niet meer helemaal kloppend is, maar dat maakt niets uit.