'Het was aan de Costa del Sol.......'

Rijdend vanuit Dakhla naar het Noorden in de richting van de bewoonde wereld van Marokko voelt anders dan twee weken geleden richting Mauritanië. Wat is er dan anders, vragen we ons af? Is het besef dat we nu terug naar Europa gaan bepalend voor wat we voelen of is het het verlies van de droom dat alles een tikkeltje anders is dan voorheen? Feit is dat we met reuzenstappen proberen om de zandbak achter ons te laten en waar we op de heenweg nog 4 dagen over een traject van zo'n 900 km reden, rijden we het nu binnen 2 dagen. Eenmaal terug in Agadir beginnen we weer een beetje in een ontspannen ritme te komen. We doen het kalmpjes aan en genieten vooral van het prachtige weer en de gezelligheid om ons heen. En we hebben rust over ons besluit om niet via Mali te reizen en het is goed zo.

Aangekomen in Marrakech worden we door 3 leuke, jonge Nederlandse dames aangesproken die voor 4 maanden in Marokko verblijven voor een stage van hun opleiding. Ze vinden het helemaal geweldig om Nederlanders te ontmoeten, die met zo'n reis bezig zijn. Op de camping ontmoeten we ook 2 'oude' bekenden van ons, namelijk de eigenaren van Uruzakal uit Frankrijk, die we ook al in Portugal hebben getroffen. We krijgen van hen een uitnodiging om 's avonds langs te komen voor een voortreffelijk glas champagne en een stuk zelfgebakken en heerlijk smakende perzik / ananastaart. Het wordt een heel gezellige avond, waar onze beperkte kennis van de Franse taal, gelukkig geen nadelige invloed op heeft gehad. Hoe leuk zijn deze spontane ontmoetingen!

Nu we eenmaal in een bekende omgeving zijn, praten we over het vervolg van onze reis. De behoefte om terug te keren naar Nederland is er nog niet en we bekijken de mogelijkheden om onze reiservaringen uit te breiden met een voor ons onbekend stukje Europa: Scandinavië. Nu we dit weten, laten we per sms weten aan onze reisvrienden Han en Sam dat we binnen een dag of 10 wel in Spanje zullen aankomen en dat hen, indien mogelijk toch wel erg graag weer willen zien. Gelukkig blijkt dat gevoel geheel wederzijds en we spreken af elkaar in de omgeving van Marbella te gaan ontmoeten.

Daarvoor moeten we dus eerst nog Marokko uit en met de boot weer terug van Ceuta richting Algeciras. Rijdend richting Kenitra in het Noorden van Marokko komen we langs de snelweg al diverse ticketverkooppunten tegen bij de benzinestations. Het lijkt ons een goed idee om al eens te informeren naar de prijzen en de mogelijkheden. Gezien de uiterst goede prijs in onze ogen (30 € minder dan op de heenweg!), kopen we direct een voucher, waar we deels met onze laatste Dirhams en deels al met Euro's betalen.

Vlak voor het binnenrijden van de Spaanse stad Ceuta, gooien we onze dieseltank nog een laatste maal vol met 'Marokkaanse' diesel, die precies de helft kost van die over de grens met Spanje. Nu nog de douane afhandelen en dan zijn we weer op Europees grondgebied. Bij de douane is het minder chaotisch dan we tot op heden gewend zijn. Alles loopt redelijk vlot en bij het uit laten schrijven van de camper blijkt dit te worden veroorzaakt door een grote drugsvondst in één van de auto's voor ons. Alle officiële ambtenaren scharen zich om iets wat op de grond naast de auto ligt, er worden foto's gemaakt en veel papieren ingevuld. Wat blijkt: in de benzinetank van de auto zit nog een tank met daarin drugs verpakt. Ze moeten haast wel getipt zijn om de vondst te doen. Verder wordt er niet of nauwelijks bij de normale auto's gecontroleerd en ook wij mogen ter ere van dit 'feestje' gewoon doorrijden, na afhandeling van de papieren registratie. Mooi voor ons dus. Nu is het alleen nog zaak dat we de haven vlot kunnen vinden, want Ceuta is - hoe mooi ook - niet gebouwd om grote 4WD campers te ontvangen. Overal waar zich prachtige gebouwen (zie foto's) bevinden, is de parkeerruimte alleen gericht op vrij kleine personenauto's. Nou ja, we willen toch zo snel mogelijk richting de haven, aangezien we geen enkel idee hebben hoe laat onze boot zal gaan. Op de heenweg, inmiddels bijna 4 maanden terug moesten we natuurlijk iets van 4 uur wachten tot er een boot van onze maatschappij Balearia kwam, die onze hoge camper kon herbergen.

Ook in deze haven is één en ander nogal chaotisch. We rijden keurig de route die voor vrachtwagens staat aangegeven, in de hoop dat we dan niet voor een slagboom met beperkte hoogte stil komen te staan. We zien ondertussen wel dat we daarmee het loket van Balearie passeren, zonder ons voucher te kunnen tonen. Eenmaal vooraan in de rij voor de boot informeren we hoe laat de boot zal naar Algeciras zal vertrekken. Er wordt ons door diverse mensen verteld dat dat rond half 4 het geval zal zijn, terwijl het nu pas 12.15 uur is op ons horloge. Wat zonde, moeten we weer ruim 3 uur wachten. En het ging zo vlot. We besluiten daarom maar in ons camperdeel te gaan lunchen en de wachttijd door te brengen. Gelukkig zijn de goden ons gunstig gezind en worden we na een uurtje opgeschrikt door het bericht dat de boot over 10 minuten zal vertrekken. We haasten ons dus om alles op te ruimen en sluiten vlot aan in de rij voor de ticketcontrole, alvorens we het laadruim in kunnen rijden. Helaas kunnen wij alleen ons gekochte voucher tonen aan de controleur en niet het juiste ticket (vanwege de vrachtwagenroute) en moeten wij aan de kant blijven wachten totdat iedereen aan boord is en er een officiële beambte ons voucher eventueel ook wil goedkeuren. Ondertussen passeren ons allerlei voertuigen van diverse lengte en we vragen ons af, of we er nog wel bij zullen passen. Áls we tenminste mee mogen met dit voucher. Gelukkig zijn ze niet al te streng en lukt dit nog voordat de boot om half 2 gaat vertrekken. We nemen plaats op het zonnige achterdek en genieten van de vlotte overtocht en ons 'geluk' dat we toch maar een uurtje hoefden te wachten.

We rijden direct door richting San Pedro de Alcantara aan de Costa del Sol

, waar we ons in december ook al mochten verheugen op een prachtige gedoogplaats direct aan de boulevard. Onderweg stoppen we voor inkopen bij de Aldi, waar we heerlijke Nederlandse kaas bemachtigen. De zon schijnt, het is 25 graden en het is pas 17.15 uur als we ter plaatse zijn. Gezien het feit dat Mart al dagenlang trek heeft in een huzarensalade en ik die in de vorm van een kip-aardappelsalade wel voor ons wil maken, ga ik snel aan de slag in de keuken. Immers na het maken, moet deze nog flink afkoelen voordat ie echt lekker smaakt. Zodra de schaal in de koelkast staat, realiseer ik me dat er 2 uur tijdverschil is tussen Marokko en Spanje. Helaas vergis ik mij in de richting van het tijdverschil en denk ik dat het nu pas 16 uur is. Met het instellen van mijn telefoon kom ik erachter dat ik een blunder bega en dat het natuurlijk (net als in Nederland) 2 uur later is dan in Marokko. Oeps, het is dus al 20 uur! Ons 'geluk' met de boot was dus niet zo toevallig, maar gewoon een kwestie van stommiteit van onze kant. Half 2 in Marokko is nu eenmaal 100 meter verderop in Ceuta half 4!!

Op dinsdag rijden we met de quad naar Marbella waar we van plan zijn een lekker stuk te wandelen en voor het eerst in maanden eens een écht lekkere pizza te gaan scoren. Als we nu zo rond half 3 lunchen, dan hoeven we 's avonds niet veel meer en zeker geen warm eten te maken. We treffen het uitstekend als we bij een Italiaans restaurant aan de boulevard in het zonnetje een echt Napolitaanse pizza kunnen eten. Bovendien hebben we mazzel, want het is 2 voor de prijs van 1 ! Terug in de camper hebben we contact met Han en Sam en horen we dat ze de dag daarop zich bij ons zullen voegen. We besluiten er maar een klein feestje van te gaan maken.

Ter ere van de reünie bakken we een cake naar Marokkaans recept, kloppen we slagroom en doen we inkopen en treffen voorbereidingen voor een BBQ. Gelukkig is het hier tot 21.30 uur licht en wil het weer ook meewerken. Op de harde wind na, is het heerlijk warm en kunnen we dus buiten eten. We genieten van het weerzien onder het genot van een lekkere rosé en het eten en kunnen de verhalen van de laatste 7 weken alweer, uitwisselen. Aangezien het super zonnig en lekker warm is, willen we hier een paar dagen blijven staan en nog een dagje gezellig naar de 'jet-set'

van Puerto Banus met zijn allen.