Het is bijna schandalig, maar ik moet bekennen dat ik tot op heden nog geen tijd vrij heb gemaakt om een stukje op onze site te schrijven. Enerzijds komt dat omdat we met name in Roemenië en Bulgarije heel veel kilometers hebben gereden en dus ook veel reisdagen hebben gehad, anderzijds omdat we toch geen internetverbinding hadden om een eventueel verhaal met foto's te kunnen plaatsen. Desalniettemin hebben we nu al 10 dagen wel een goede internetverbinding en nog steeds zijn we jullie een verslag en foto's schuldig.

Oké dit gezegd hebbende, keren we terug naar half september inmiddels en onze entree in Roemenië. Na een moeizame gang langs de Oekraïnse kant van de grens, passeren we relatief eenvoudig de Roemeense kant en kunnen we op een simpele, maar uiterst doeltreffende wijze een gewoon papieren tolvignet kopen om een maand door Roemenië te kunnen reizen. Al snel blijkt dat de betaling voor dit vignet door de Roemeense regering op uiterst efficiënte wijze wordt besteed aan de aanleg en het onderhoud van het wegennet. Alhoewel we door de bergen rijden en onze truck dat niet in record tijd kan afleggen, is de weg dusdanig goed dat het een plezier is om na de hobbelige wegen vol kuilen in de Oekraïne, hier te mogen rijden. De natuur is schitterend en we genieten nu we weer volop in de vrije natuur vanaf ons hoge uitzichtpunt in de truck door de bergen rijden. De tijd vliegt om en het is al laat (voor ons doen) als we bij de camping aankomen. Aangezien we nodig enkele wassen willen draaien, het water willen lozen en opnieuw vullen etc hebben we besloten om op een camping te gaan staan. Tevens willen we na zoveel dagen rijden wel even een pauze inlassen. We stoppen in Gilau, een plaatsje vlakbij Cluj-Napoca, een stadje dat een mooi centrum schijnt te hebben.

Alhoewel de camping aan een doorgaande weg ligt en we enige overlast ervaren van het verkeer, komen we helemaal bij nu we weer op onze 'eigen veranda' (luifel uit en stoelen en tafel eronder) kunnen ontbijten. Zelfs 's avonds is de temperatuur nog prima om buiten te eten. De BBQ komt uit de garage en Mart start weer met een stukje onderhoud van de DAF. Ditmaal ligt de aandacht op het roestvrij maken van enkele stalen onderdelen van de truck. Hiervoor is een heus straalpistool aangeschaft, dat via aansluiting op de compressor met heel veel kracht de onderdelen kan zandstralen. Dat daar precies het juiste zand voor nodig is, spreekt voor zich. Helaas is dat hier niet in een bouwmarkt te koop (tot nu toe), maar Mart vindt bij een bouwbedrijf een mooie berg zand, waar hij gratis en voor niets een emmertje van mag meepakken. Nu moet dat zand nog worden gedroogd en daarna gezeefd zodat het de juiste structuur heeft om in het straalpistool te worden gebruikt. Met andere woorden hij is lekker aan het rommelen en je hebt geen kind meer aan hem.

Lang geleden hebben we al eens geschreven dat we ons prima vermaken en dat we niet veel dingen (wel mensen hoor!!) missen uit Nederland. Het enige dat ik (Mart niet zozeer haha) wel mis, is het sporten 2 x in de week. De afgelopen jaren heb ik bij de fysio 2 uur per week middelmatig intensief getraind om de fysieke conditie stabiel te houden. Nu we echter al 17 maanden onderweg zijn, blijkt het lastig om de conditie op peil te houden. Alhoewel ik alle 7 ochtenden per week wel train, is dat meer voor de gewrichten en spieren dan als sport te beschouwen. Vandaar dat we in juli (alweer) hebben besloten om samen toch te gaan sporten. Nu is het lastig om te bepalen wat daarvoor de aangewezen activiteit zou zijn, aangezien we nu eenmaal niet naar een sportschool, verenging of anderszins kunnen gaan, zoals in Nederland. Afijn, we besluiten om te proberen te gaan hardlopen. Van een vriendin heb ik jaren geleden gehoord dat zij (uitstekend!) heeft leren hardlopen door een schema van internet te downloaden. Zo gezegd zo gedaan en we kiezen uit zelfbehoud een schema voor absolute beginners. Op papier - of beeldscherm - ziet het er betrekkelijk simpel uit. We moeten 3 x per week lopen en dan 2 dagen rust en per week bouwt het langzaamaan op. De start lijkt simpel, 4 x 1 minuut hardlopen met ertussenin 4 x 2 minuten wandelen. Makkie...... NOT. Direct de eerste keer blijkt dat onze conditie door onze reis, het niet werken, niet sporten en te veel genieten van de goede dingen des levens flink is achteruit gegaan. Gelukkig voor mij blijkt Mart er bijna net zoveel moeite mee te hebben als ik (pff..). Nu we dit schrijven (natuurlijk expres ermee gewacht, zodat we zeker weten dat we nog steeds volhouden na 12 weken) hebben we het eerste lijden aanzienlijk achter ons gelaten. Een groot aandeel hierin komt voor rekening van de nieuwe en wel verantwoorde hardloopschoenen, die we na 7 weken volhouden wel durfden aan te schaffen. Na enkele weken blijkt Mart (natuurlijk) een compleet andere loper te zijn dan ik en splitsen we onze trainingen. Ben ik iemand die het heerlijk vind om 's morgens vroeg op de nuchtere maag als het buiten nog stil en rustig is, te gaan lopen, Mart moet eerst flink op gang komen en loopt het liefst aan het einde van de middag als hij de stramheid van de nacht ver achter zich heeft liggen en makkelijk op gang komt. Daarnaast loopt hij flink langer en sneller dan ik dat doe. Het komt wellicht als een verrassing voor velen van jullie, maar op dit moment hebben we er beiden veel plezier

So far, onze enige echte activiteit. Voordat we naar Roemenië vertrokken, hebben we van diverse mensen gehoord hoe 'gevaarlijk en onveilig' het zou zijn. Vooral het in de vrije natuur kamperen en de kans op zakkenrollen zou nogal risicovol zijn. Alleen aan de Zwarte Zee zou het wel meevallen. Aangezien we in het Noordwesten van het land de grens zijn overgestoken, zullen we dwars door Roemenië moeten reizen om daar te komen. Het voordeel daarvan is dat we de mooiste route van Europa de zogeheten Transfagarasan kunnen rijden. Zelfs de mannen van het tv programma Top Gear zijn daar razend enthousiast over. Na lang wikken en wegen besluiten we op het laatste moment om de route met de quad af te leggen in plaats van met de camper. De beslissing wordt voornamelijk bepaald doordat we dan makkelijker kunnen stoppen voor foto's, parkeren en we meer beleven van de natuur. Tevens is het al een week super lekker nazomerweer met zo'n graad of 22 en veel zon, dus dat moet lukken. Een zeer gelukkig besluit blijkt al snel. Het is druk onderweg naar boven en de parkeerplaatsen bij diverse bijzondere punten zijn klein en vol. De quad zetten we hier simpel tussen. We genieten volop en stoppen regelmatig om van het uitzicht te genieten én om nog een extra laagje kleding aan te trekken. Zo hoog wordt het snel kouder en boven aangekomen, is het nog maar een graad of 8-10. Eenmaal boven blijkt dat we met de camper niet eens door de tunnel zouden kunnen rijden, aangezien die maar 3.60 meter hoog is. Het wordt een heerlijk dagje en eenmaal beneden warmen we snel weer op. We realiseren ons regelmatig wat een vrijheid en extra's de quad ons biedt. Als we andere camperaars ontmoeten, merken we dat alleen degenen met een scooter zich redelijk vrij kunnen bewegen, maar dat anderen veel bij de camper blijven.

We rijden verder richt Oost, Zuidoost met als uiteindelijk doel Boekarest, maar stoppen onderweg in een heus wintersportgebied en overnachten in Bran. Hier bevindt zich op flinke hoogte - 1050 meter - het Vampire Castle. Aangezien de hoogte tevens een flinke temperatuurdaling met zich mee brengt, is het vandaag nog maar zo'n 12 graden. Ofwel flink fris en we leggen dan ook een bezoek af aan het kasteel, dat zeer de moeite waard blijkt te zijn. In alle ruimten hangen borden met uitgebreide historische feiten en we weten aan het einde een stuk meer van de geschiedenis. Rondom het kasteel bevindt zich een eindeloze rij van toeristische stalletjes met verkoopwaren die variëren van houtsnijwerken, gehaakte mutsen en shawls, tot diverse streek lekkernijen. Gezien de kou duiken we al snel een restaurant in, waar ze werkelijk een super pizza serveren. Alhoewel we nu een groot deel dwars door Roemenië hebben afgelegd, zijn we tot op heden nog bijna geen zigeuners tegengekomen. Zeer incidenteel zien we vrouwen lopen met prachtige gekleurde en uitbundige kleding, maar geen caravans, huifkarren of woonwagens te bekennen. Bij navraag blijkt dat er nog wel oorspronkelijke zigeuners wonen, maar deze veelal in gewone vaste huizen leven. De rondtrekkenden zijn voornamelijk naar Frankrijk en Hongarije gegaan.

Van Boekarest hebben we hoge verwachtingen, die helaas niet worden waargemaakt. De route door de stad naar het centrum voert ons weliswaar langs mooi gebouwen en een heuse kopie van de Parijse Arc de Triomphe, maar het centrum zelf is in onze opinie saai en vooral ongezellig. Op twee straten na waar zich gezellige terrasjes bevinden, is het vrij uitgestorven. Gelukkig wordt ons moraal weer opgekrikt door een mega groot spandoek met de aankondiging dat ons Nederlandse BZN - jawel een heus exportprodukt - eind oktober een groot concert zal geven in het theater van Boekarest. Jammer genoeg zijn we dan niet meer in Roemenië

De laatste paar dagen in Roemenië willen we toch de Zwarte zee zelf eens van dichtbij aanschouwen. We komen uit in Mangalia, een volgens internet toeristisch en aantrekkelijk plaatsje. Bij binnenkomst hebben we meer het gevoel in een klein spookstadje te zijn aangekomen. Het is compleet uitgestorven, de camping lijkt gesloten en er is niemand op straat te vinden. Echter er is een prima strand aan de zee, waar we volgens ons vast wel vrij mogen staan. Met als enig gezelschap een hele roedel zwerfhonden, wiens territorium wij kennelijk zijn binnengedrongen, parkeren we de camper. Wat een verademing om weer eens in de vrije natuur te staan, met een geweldig uitzicht en 's morgens lekker zonder uitlaatgassen te kunnen hardlopen. Na afloop een korte en koude duik in de zee en dan afspoelen onder de buitendouche van de camper en de dag kan weer beginnen. Voor Mart een soortgelijk ritueel maar dan vlak voor het avondeten. De honden zijn ons erg trouw en komen met 5 stuks regelmatig even bij ons kijken. We hebben beiden een favoriet en al snel worden die door ons aangeduid met 'jouw hond en mijn hond'. Mart zijn hond heeft de mazzel om 's avonds nadat we hebben gegeten, het restje Zwitsere geschnetzeltes dat over is uit de pan te mogen likken. Vlak daarna meldt mijn hondje zich ook en krijgt zij als troost een mueslireep van ons. Iedereen tevreden.

Na 16 dagen rijden we richting Bulgarije door. Ook hier geen enkel probleem aan de grens en wederom de mogelijkheid om een papieren vignet te kopen. Ditmaal kiezen we voor een geldigheidsduur van een week. Het plan is om de hele kustlijn langs de Zwarte zee te volgen en zo richting Turkije te rijden. De plannen liggen echter nog open, we kunnen ook eventueel besluiten via Griekenland en Kroatië weer richting Italië te rijden. Vooralsnog rijden we hier prima, ook al heeft de Bulgaarse regering besloten het geld van de vignetten niet in het wegennet te investeren.

Het blijkt in Bulgarije erg makkelijk om een plekje voor de nacht te vinden. Langs de kust bevinden zich in diverse plaatsjes veel parkeermogelijkheden, waar zonaanbidders, vissers en ook wij een plekje vinden. De ene dag met iets meer geluk dan de andere dag, de ene nacht met meer geluidsoverlast dan de andere. Wanneer we in Burgas zijn aangekomen, blijkt het aldaar ineens niet zo eenvoudig te zijn. We rijden de stad tweemaal door op zoek naar een geschikte plek, maar de boulevard is door middel van een park hermetisch afgesloten en de haven is een transporthaven en biedt al net zo weinig mogelijkheden voor onze camper. Uiteindelijk besluiten we om op zoek te gaan naar een parkeerterrein achter een grote supermarkt, wat ons al enkele keren hiervoor meestal wel een plekje voor de nacht opleverde. We belanden bij de Carrefour waar we bij de ingang lezen dat we hier na 23.30 uur niet meer mogen staan. Gelukkig valt ons oog op een verhoging aan het einde van de parkeerplaats, waar zich eveneens enkele caravans en trailers bevinden. Het blijkt dat het circus hier zijn kamp heeft opgeslagen gehad en nu weliswaar al opgebroken is, maar toch nog aanwezig is. Na overleg met hen besluiten we om de camper er gewoon naast te zetten. Alhoewel de locatie niet ideaal is, blijkt het voor een nachtje prima te doen en 's morgens is er het voordeel van op loopafstand heerlijk vers brood te kunnen halen.

Net als in Roemenië blijkt het toeristenseizoen maar tot eind augustus te duren. Niet dat we ons daar nu zo graag in onder willen dompelen, maar de nogal saaie en ongezellig uitgestorven dorpen en steden, die we nu aandoen heeft op ons niet zoveel aantrekkingskracht. Mede hierdoor bepalen we ons volgende bestemming toch op Turkije. In onze tot nu toe opgedane ervaringen met Turkije, is het door de cultuur en de levenswijze van de bewoners zelf meestal een stuk levendiger en loopt ook mede dankzij het prettige klimaat het leven buiten wat langer door. We raadplegen enkele internetsites om te zien wat de mogelijkheden zijn en komen tot de conclusie dat Turkije weleens het land zou kunnen worden, waar wij de overwintering gaan doorbrengen. Vooralsnog is het afgegeven visum slechts tot 30 december a.s. geldig en zullen we waarschijnlijk de Kerstdagen hier zijn.