Wat een start van ons 90 dagen durend visum in Turkije. Iets aan de late kant voor ons doen, rijden we Turkije binnen. We hebben besloten om indien mogelijk door te rijden tot aan de kust bij het plaatsje/stadje Tekirdag. Al gauw blijkt dat de wegen hier in het Noorden werkelijk van een bijzonder goede kwaliteit zijn. Desondanks vorderen we niet snel, aangezien sommige stukken weg zo enorm steil zijn, dat de DAF er met enige moeite en lage snelheid tegenop komt. Maar goed, het is heerlijk weer en dat voor begin oktober en we hebben nog even de tijd voor het donker wordt. Gedurende de eerste paar honderd kilometer door Turkije valt het ons op, hoe welvarend alles eruit ziet. De wegen, fabrieken, dorpen, inwoners en hun auto's, alles ziet er even verzorgd, kwalitatief goed onderhouden of vaak zelfs nieuw uit. Ook in de weken die volgen, bemerken en bespreken we met Turkse mensen hoe goed het hier nu gaat.

Rond half 6 rijden we Tekirdag binnen en wat een super begin van onze reis door Turkije. De stad bruist werkelijk van de mensen. Overal om ons heen is het druk. Druk met scooters, voetgangers, auto's, karren etcetera. We komen maar met moeite vooruit door het centrum, maar willen toch als het mogelijk is, eerst nog even langs een bankautomaat om enkele Turkse lira's te pinnen. Al dubbel parkerend, stoppen we even snel om aan die behoefte te voldoen en na enig manoeuvreren vinden we een plekje aan het water, bij diverse vissers ( dat lijkt tegenwoordig wel onze favoriete overnachtingslocatie) en niet te ver van de boulevard af. Na het eten lopen we de hele boulevard over en ook nu is het nog super gezellig. De temperatuur is tot zeker 22 uur zo'n graad of 21 en overal lopen de mensen nog met hun kinderen op straat. Vergelijkbaar met Italië in het hoogseizoen dus. De andere morgen worden we wakker na een licht onrustige nacht dankzij de luid converserende vissers en de beats die uit de autoradio's klinken. Afijn, we worden toch aangenaam verrast, want op het voorwiel van de truck staat een supermarkt tasje met vers brood, fruit etc als een gastvrij welkom klaar. Wie o wie zou dit voor ons hebben achtergelaten?

Nu de opening in ons 'Turkse seizoen' zo aangenaam is verlopen, besluiten we om de gehele kustroute te gaan volgen teneinde nog een staartstukje van het seizoen mee te pakken. Om die reden nemen we enkele dagen later de boot naar Çannakale. Direct na aankomst in het haventje worden we uiterst vriendelijk te woord gestaan door één van de medewerkers, die nogal positief onder de indruk is van ons huis / vervoer. We worden vlot geholpen en de boot blijkt over enkele minuten al aan te komen en binnen 30 minuten weer te vertrekken. Al met al rijden we binnen 1,5 uur de stad aan de andere zijde van het water alweer uit. We rijden langs een mega grote supermarkt de Kipa, dat zoals later zal blijken één van de veelvoorkomende supermarkten hier in Turkije is (samen met de Migros en de Tansa?). Even later vinden we een super plekje aan het water en we zetten nog maar even de stoelen onder de luifel in de zon. Al snel worden we door een groep van circa 25 jongens in de leeftijd van 11 tot 14 jaar omringd, die hun nieuwsgierigheid naar ons en onze camper niet kunnen bedwingen. Op nog geen 20 cm van ons af, omringen ze ons en communiceren rumoerig in het Turks en lachen ons hoogstwaarschijnlijk uit. Ik meld aan Mart dat 'ik er geen fuck van versta', waarop één van hen zegt: 'Maar ik wel, haha'. Het blijkt een erg aardig jochie te zijn, dat vorig jaar na 11 jaar in Nederland te hebben gewoond, naar Turkije is verhuisd. Na een gezellig praatje waarbij hij al te opdringerige vriendjes netjes van ons afhoudt en waarin hij vertelt Nederland en zijn vriendjes erg te missen, moeten ze allen weer terug naar de gymles.

Onze volgende stop is Izmir, een enorme stad met ongelooflijk veel inwoners. De drukte overvalt ons zodra we de (voor-) stad binnenrijden en het liefst zouden we direct verdergaan. We hebben echter een taak te vervullen. We moeten op zoek naar een dealer of reparateur voor onze dynamo / accu. Tijdens het rijden blijft namelijk het lampje branden, dat aangeeft dat de accu niet wordt bijgeladen. Heel vervelend, maar tsja net als bij een 'normaal huis' kampen wij ook met onderhoudsperikelen. Nadat we wederom de camper aan het water op een goede parkeerplaats hebben gezet, gaat Mart op zoek naar een garage op aanwijzing van een behulpzame voorbijganger. Het geluk is met ons, want alhoewel hij de weg niet direct kan vinden, stuit hij wel op een Bosch service punt, dat in ons geval nog veel gunstiger is aangezien de elektrische componenten in de DAF van Bosch zijn. De monteurs bieden service aan huis en komen met Mart mee om de zaak eens te bekijken. Helaas niemand die Engels, dan wel Duits spreekt, maar dat wordt opgelost door een kennis van een kennis te bellen, die wat woorden Nederlands spreekt en wordt opgetrommeld om te tolken. De dagen erna worden we overstelpt met aandacht van heel veel Turkse mensen, die in meerdere gradaties zich wel of helemaal niet verstaanbaar weten te maken (nou ja, zij maken zich wel verstaanbaar, alleen begrijpen wij er niets van). We worden uitgenodigd bij diverse mensen thuis op de thee, een vrouw bakt een cake speciaal voor ons en Mart ontvangt zijn eerste - maar zeker niet zijn laatste - Turkse zoenen van een man. Het valt ons dagelijks op hoe behulpzaam, vriendelijk en spontaan de Turkse mensen zijn.

We hebben inmiddels behoefte om ons zigeunertrekbestaan te onderbreken en voor langere tijd ergens een onderkomen te zoeken. We belanden in Kusada?? op een camping, waar we weliswaar niet een supergezellige plaats hebben, maar waar we uiteindelijk toch 2 weken lang zullen genieten van de hartelijkheid van de medewerkers, het goede weer, de gezellige toeristische drukte en de mooie wandelingen door de omgeving. Nu we hebben besloten om iets langer te blijven, gaat Mart direct fanatiek op zoek naar een goede duikschool. Hij wil graag een proefduik gaan doen en probeert om mij mee te krijgen. Na mijn ervaringen in de wateren van Tenerife, waar ik erg van het duiken heb genoten, maar ook vreselijke last van mijn oren heb gehad, hoef ik niet per sé nog een keer kopje onder te gaan. Wat een vreemde maar ook grappige ervaring is het om na bijna 18 maanden non stop samen te zijn (toch zeker zo'n 23 uur per etmaal) nu langere periodes van elkaar gescheiden te zijn. Mart stort zich na zijn proefduik met zijn bekende fanatisme op het vervolg om zo binnen een week zijn brevet te kunnen halen. Hiertoe is hij 's morgens al voor dag en dauw uit bed zodat hij met de bus mee kan rijden naar de duikschool. Pas na 14 uur komt hij moe en afgeknoedeld, maar super enthousiast weer terug. Nu moet hij nog een heel theorieboek zien door te worstelen, teneinde het schriftelijke examen over 5 dagen positief te kunnen maken. Rond een uur of 17 moet ik ‘m echt losscheuren van zijn boek om samen een lekker stuk te gaan lopen, alvorens hij na het avondeten weer met zijn neus in de boeken duikt. Gelukkig en trots keert hij de laatste dag terug met brevet en een cd vol foto's van de laatste duik, waarin hij onder water zijn brevet overhandigd heeft gekregen. We gaan dit natuurlijk vieren met een etentje in een heel sfeervol restaurantje. Ook nu kunnen we weer zonder trui of vest heerlijk buiten zitten en we genieten van typisch Turkse gerechten, waarvan de namen me helaas zijn ontschoten. We worden enorm in de watten gelegd door de obers en krijgen erg veel aandacht. Zelfs een schouder en nekmassage valt mij tussen de gerechten door ten deel. Na nog een wandeling over de boulevard, waarbij we eens een kijkje nemen waar iedere nacht de enorme herrie, die ze hier muziek noemen, vandaan komt, keren we terug naar de camper. Weer een nachtje waarbij er een poging wordt gedaan om ons tot 3 uur uit ons slaap te houden met Turkse muziek, ten gehore gebracht door een nogal vals zingende jongeman.

De bezienswaardigheden in de omgeving beperken zich tot diverse - inmiddels uitgestorven - wildwaterparken, de markt, talloze souvenirshopjes en natuurlijk Efese. Op nog geen 20 kilometer afstand van de camping en dus prima voor een leuk tochtje op de quad. Door de prachtige omgeving rijden we er vlot heen en wonder boven wonder, staan we gratis op de parkeerplaats vlakbij de ingang. Kennelijk schiet het improvisatietalent van de kassier te kort, aangezien er alleen prijzen staan aangegeven voor auto's, bussen, motoren etc, maar niet voor een quad. Na een kort stukje langs allerlei commerciële uitbaters, betreden we de oude ruïnes van Efese, een voormalig Grieks dorp. We komen middenin een voorstelling terecht, waarbij er een stuk 'theater' wordt opgevoerd met een gladiatorengevecht en overige vermakelijke onzin. Leuk, maar enigszins misplaatst probeert men ons een stuk geschiedenis mee te geven. Afijn, de honderdduizend Aziatische en Amerikaanse toeristen, die er rondlopen genieten er met volle teugen van en ook wij hebben een glimlach op ons gezicht. Alhoewel ik moet zeggen, dat na het zien van Knossos in Griekenland, de vallei van de koningen in Egypte en nog enkele andere ruïnes, deze ietwat tegen valt, blijft het leuk om in het zonnetje rond te wandelen en te genieten van de overblijfselen van wat ooit een prachtig stukje bouwwerk moet zijn geweest.

Aan alles komt een einde, zo ook aan ons verblijf op de camping. We gaan weer eens op zoek naar een stukje ruige natuur waar we wild kunnen staan. Net voorbij Didim komen we terecht bij een ongerept stuk natuur vlakbij een dorpje, waar we in ieder geval brood en water (de gevangenis is er niets bij, haha) kunnen halen. Op de top van een kleine klif kunnen we de camper zo goed als waterpas neerzetten en genieten we van het uitzicht dat we hier hebben. Na zo'n tijd op een camping met niets anders dan de katten en andere campers om ons heen, is dit dubbel en dwars genieten. Het dorp blijkt toch alleen via een zeer forse wandeling door niet al te makkelijk begaanbaar duin te bereiken, maar ach dat is goed voor onze conditie. Daarnaast biedt het winkeltje een goed assortiment aan snorkels, waar Mart wel oren naar heeft na zijn ervaringen van vorige week. We treffen het tot nu toe nog steeds met het weer, want eind oktober kunnen we nog steeds 's avonds buiten barbecueën en eten. Halverwege is het wel schemerig aan het worden, maar echt fris is het nog niet.

We wisselen in Turkije de overnachtingsplaatsen in het wild af met af en toe een camping. Zo ook vlakbij Bodrum in Gümbet. Beiden zijn we hier eerder geweest en alhoewel het nu een stuk commerciëler is dan vroeger, is het door het einde der seizoen niet overvol. Exact in het weekend dat wij er zijn, sluit de luchthaven van Bodrum voor rechtstreekse vluchten naar West Europa. Dat betekent dat de karaokebars voor de met name Engelse gasten hun deuren voor het laatst open hebben tijdens de nacht dat de wintertijd weer in gaat. Dit weekend steekt er een flinke storm op. De wind buldert overal omheen en de was, die we ophangen is door de zon en de wind binnen een uur droog. Koud is het nog steeds niet, zo'n 20 graden, maar met de wind zitten we toch niet veel buiten. We gaan daarom maar op de quad naar Bodrum toe. Midden in de wirwar van steegjes en winkeltjes worden we in het Nederlands aangesproken door een ober, die roept dat hij Hollandse kroketten en frikadellen heeft. Nou dat laten we ons natuurlijk geen 2x zeggen. Na bijna 6 maanden weg te zijn uit Nederland, is het best een feestje om weer even lekker te snacken. We genieten volop van de heerlijke frietjes met kroket en maken daarna een wandeling door de haven. 's Nachts breekt er een flink onweer los en als we 's morgens uit de camper stappen, staat een groot deel van de camping vol met flinke plassen. Een mooi moment om weer verder te gaan.

We willen op zoek naar een vliegstek in het plaatsje Ören, die we via internet hebben gezien. We zijn benieuwd of we na zoveel maanden, deze week voor het eerst weer eens onder ons scherm zullen hangen.