Retourtje Nederland, natuurlijk via de familie in Frankrijk!
Terug in Nederland, waar het natuurlijk regent en koud is.
Vanmorgen even schrikken. We openen onze website voor het eerst sinds enkele weken. Natuurlijk wisten we dat het niet goed gaat met een aantal van onze dierbaren in Nederland, maar dat het zo erg is, hebben ze ons niet laten weten. Gelukkig kunnen we de komende weken velen van hen zien.
Even terug naar ons laatste verhaal van eind april (alweer!). We zijn in Spanje en hebben het ontzettend naar ons zin. Langzaamaan rijden we richting het Noorden, alwaar we uiteindelijk Barcelona willen gaan bezoeken. Tijdens onze rit langs de Zuid-Oostkust van Spanje belanden we in een klein plaatsje l'Alfas del Pi, net even buiten Benidorm. We zetten onze camper op een zojuist (4 weken ervoor) geopende camperplaats, die wij bij deze direct aan alle camperaars willen aanbevelen ( www.orangegrovecamperpark.com ). Zo zouden alle camperplaatsen er moeten uitzien. Natuurlijk is alles gloednieuw en dus is er prachtig sanitair, maar waar het ons om gaat, is dat de plaatsen keurig afgebakend, meer dan ruim ! en voorzien van elektra en water zijn. Daarnaast beschikt deze plaats ook nog eens over een prachtig uitzicht over de sinaasappelgaarden en heeft het een klein maar fris zwembad, wat bij dit warme weer een weldaad is. Gezien al deze voordelen en het vele 'onrustige' reizen van de laatste maand, besluiten we om hier maar eens lekker lang te blijven staan. Het worden uiteindelijk bijna 3 weken. De tijd wordt door ons beiden nuttig besteed aan het onderhoud van de camper. Mart stort zich verwoed op het schilderen van de stalen onderdelen van de truck. Natuurlijk kan hij hiermee alleen een begin maken, maar net als iedereen zijn huis moet onderhouden, heeft ons huis dat ook nodig. Ondertussenkan ook de binnenkant van ons huis de nodige aandacht gebruiken, nu we voorlopig de zandvlaktes achter ons hebben gelaten.
Ook de omgeving van dit dorp biedt voldoende mogelijkheden om ons na het werken in de ochtenduren, aangenaam bezig te houden. De dorpjes Albir, Altea maar ook (voor een dagje dan) Benidorm zijn leuk om te bezoeken en hebben vooral hele gezellige marktjes. Overal waar we lopen, horen we voornamelijk Nederlanders praten. Het blijkt dat we temidden van een Nederlands, Engels en Noorse enclave terecht zijn gekomen. Één van de voordelen hiervan is, dat we na lange tijd ook weer boodschappen kunnen doen in een Nederlandse supermarkt; de Jumbo. Vooral Mart is hier erg blij mee. Roze koeken, broodjes verse haring met uitjes en melkchocolade vlokken worden geestdriftig ingekocht en verorberd.
Helaas en met spijt dat we niet nog langer konden blijven, vertrekken we richting Frankrijk. Eerst nog naar Barcelona! (zie fotoreportage op de site).
Nu de beslissing is gevallen om richting Nederland terug te keren (onder andere in verband met het onderhoud en de APK-keuring van de truck), besluiten we om dit dusdanig te plannen dat we onderweg Mart zijn ouders in hun huis in Gigouzac kunnen bezoeken. Gezien het feit dat Jos al sinds half april in Frankrijk is en ookEmmy er vanaf 30 mei weer zal zijn, rijden we die kant op. Bijna een weeklang staan we met onze camper op een privé camperplaatsje achter op het land van één van de buren van Mart zijn ouders. We hebben een prachtig uitzicht op de huizen van Gigouzac, de velden ervoor en horen 's nachts de kikkers en spechten driftig in de weer.
Gelukkig is het alle dagen prachtig weer en genietenwe van de luxe van het privé zwembad.Iedere dag kunnen we samen met de familie lunchen en eten en zittenwe tot 22 uur buiten gezelligbij te praten. Overdag rijden we regelmatigop de quad naar Le Mayne Boulède, (zie ons reisverhaal van oktober jl) waar Rolf met zijn gezin woont. Hier wordt hard gewerkt aan de laatste 5 weken van de verbouwing van weer een prachtig nieuwe gite voor vakantiegangers. Ter ere van Jos's 65e verjaardag gaan we met het hele gezin uit eten en zijn we voor het eerst sinds afgelopen Kerst met zijn allen bij elkaar.
Maar aan al het goeds komt een einde en zo rijden we dan nu echt definitief richting Nederland. Onderweg merken we al dat we de laatste tijd wel erg verwend zijn qua weer. Af en toe regent het en meestentijds is het een stuk kouder dan gehoopt en verwacht mag worden in juni. Als we dan in Nederland aankomen, vallen de druppels op ons dak. Gelukkig is het tijdens onze stop bij de douane in Hazeldonk weer even droog. We moeten ons daar melden om onze stempels op alle papieren te krijgen voor de ADAC (Duitse Anwb die de papieren regelt voor reizen door Afrika). De douanebeambten zijn niet bekendmet wat zij moeten doen voor ons. Uiteindelijk komen ze naar buiten om de truck en de quad te checken op motorbloknummers, kenteken etc. Hiervoor moet natuurlijk de hele garage worden uitgepakt en kruipen de heren op hun knieën om het motorblok nader te kunnen bekijken. Gelukkig worden alle stempels gezet en kunnen we de documenten opsturen bij thuiskomst.
En zo zijn we dan nu een paar dagen in Nederland, waar het nog steeds koud is voor de tijd van het jaar. Ook de komende dagen beloven in dat opzicht weinig goeds. Gelukkig kunnen we wel onze vrienden en familie weer even zien. Onze volgende stop lijkt toch Scandinavië te worden. Hopelijk wordt het hier en daar dan toch binnenkort écht zomer!
Het was aan de Costa del Sol.........
'Het was aan de Costa del Sol.......'
Rijdend vanuit Dakhla naar het Noorden in de richting van de bewoonde wereld van Marokko voelt anders dan twee weken geleden richting Mauritanië. Wat is er dan anders, vragen we ons af? Is het besef dat we nu terug naar Europa gaan bepalend voor wat we voelen of is het het verlies van de droom dat alles een tikkeltje anders is dan voorheen? Feit is dat we met reuzenstappen proberen om de zandbak achter ons te laten en waar we op de heenweg nog 4 dagen over een traject van zo'n 900 km reden, rijden we het nu binnen 2 dagen. Eenmaal terug in Agadir beginnen we weer een beetje in een ontspannen ritme te komen. We doen het kalmpjes aan en genieten vooral van het prachtige weer en de gezelligheid om ons heen. En we hebben rust over ons besluit om niet via Mali te reizen en het is goed zo.
Aangekomen in Marrakech worden we door 3 leuke, jonge Nederlandse dames aangesproken die voor 4 maanden in Marokko verblijven voor een stage van hun opleiding. Ze vinden het helemaal geweldig om Nederlanders te ontmoeten, die met zo'n reis bezig zijn. Op de camping ontmoeten we ook 2 'oude' bekenden van ons, namelijk de eigenaren van Uruzakal uit Frankrijk, die we ook al in Portugal hebben getroffen. We krijgen van hen een uitnodiging om 's avonds langs te komen voor een voortreffelijk glas champagne en een stuk zelfgebakken en heerlijk smakende perzik / ananastaart. Het wordt een heel gezellige avond, waar onze beperkte kennis van de Franse taal, gelukkig geen nadelige invloed op heeft gehad. Hoe leuk zijn deze spontane ontmoetingen!
Nu we eenmaal in een bekende omgeving zijn, praten we over het vervolg van onze reis. De behoefte om terug te keren naar Nederland is er nog niet en we bekijken de mogelijkheden om onze reiservaringen uit te breiden met een voor ons onbekend stukje Europa: Scandinavië. Nu we dit weten, laten we per sms weten aan onze reisvrienden Han en Sam dat we binnen een dag of 10 wel in Spanje zullen aankomen en dat hen, indien mogelijk toch wel erg graag weer willen zien. Gelukkig blijkt dat gevoel geheel wederzijds en we spreken af elkaar in de omgeving van Marbella te gaan ontmoeten.
Daarvoor moeten we dus eerst nog Marokko uit en met de boot weer terug van Ceuta richting Algeciras. Rijdend richting Kenitra in het Noorden van Marokko komen we langs de snelweg al diverse ticketverkooppunten tegen bij de benzinestations. Het lijkt ons een goed idee om al eens te informeren naar de prijzen en de mogelijkheden. Gezien de uiterst goede prijs in onze ogen (30 € minder dan op de heenweg!), kopen we direct een voucher, waar we deels met onze laatste Dirhams en deels al met Euro's betalen.
Vlak voor het binnenrijden van de Spaanse stad Ceuta, gooien we onze dieseltank nog een laatste maal vol met 'Marokkaanse' diesel, die precies de helft kost van die over de grens met Spanje. Nu nog de douane afhandelen en dan zijn we weer op Europees grondgebied. Bij de douane is het minder chaotisch dan we tot op heden gewend zijn. Alles loopt redelijk vlot en bij het uit laten schrijven van de camper blijkt dit te worden veroorzaakt door een grote drugsvondst in één van de auto's voor ons. Alle officiële ambtenaren scharen zich om iets wat op de grond naast de auto ligt, er worden foto's gemaakt en veel papieren ingevuld. Wat blijkt: in de benzinetank van de auto zit nog een tank met daarin drugs verpakt. Ze moeten haast wel getipt zijn om de vondst te doen. Verder wordt er niet of nauwelijks bij de normale auto's gecontroleerd en ook wij mogen ter ere van dit 'feestje' gewoon doorrijden, na afhandeling van de papieren registratie. Mooi voor ons dus. Nu is het alleen nog zaak dat we de haven vlot kunnen vinden, want Ceuta is - hoe mooi ook - niet gebouwd om grote 4WD campers te ontvangen. Overal waar zich prachtige gebouwen (zie foto's) bevinden, is de parkeerruimte alleen gericht op vrij kleine personenauto's. Nou ja, we willen toch zo snel mogelijk richting de haven, aangezien we geen enkel idee hebben hoe laat onze boot zal gaan. Op de heenweg, inmiddels bijna 4 maanden terug moesten we natuurlijk iets van 4 uur wachten tot er een boot van onze maatschappij Balearia kwam, die onze hoge camper kon herbergen.
Ook in deze haven is één en ander nogal chaotisch. We rijden keurig de route die voor vrachtwagens staat aangegeven, in de hoop dat we dan niet voor een slagboom met beperkte hoogte stil komen te staan. We zien ondertussen wel dat we daarmee het loket van Balearie passeren, zonder ons voucher te kunnen tonen. Eenmaal vooraan in de rij voor de boot informeren we hoe laat de boot zal naar Algeciras zal vertrekken. Er wordt ons door diverse mensen verteld dat dat rond half 4 het geval zal zijn, terwijl het nu pas 12.15 uur is op ons horloge. Wat zonde, moeten we weer ruim 3 uur wachten. En het ging zo vlot. We besluiten daarom maar in ons camperdeel te gaan lunchen en de wachttijd door te brengen. Gelukkig zijn de goden ons gunstig gezind en worden we na een uurtje opgeschrikt door het bericht dat de boot over 10 minuten zal vertrekken. We haasten ons dus om alles op te ruimen en sluiten vlot aan in de rij voor de ticketcontrole, alvorens we het laadruim in kunnen rijden. Helaas kunnen wij alleen ons gekochte voucher tonen aan de controleur en niet het juiste ticket (vanwege de vrachtwagenroute) en moeten wij aan de kant blijven wachten totdat iedereen aan boord is en er een officiële beambte ons voucher eventueel ook wil goedkeuren. Ondertussen passeren ons allerlei voertuigen van diverse lengte en we vragen ons af, of we er nog wel bij zullen passen. Áls we tenminste mee mogen met dit voucher. Gelukkig zijn ze niet al te streng en lukt dit nog voordat de boot om half 2 gaat vertrekken. We nemen plaats op het zonnige achterdek en genieten van de vlotte overtocht en ons 'geluk' dat we toch maar een uurtje hoefden te wachten.
We rijden direct door richting San Pedro de Alcantara aan de Costa del Sol
Op dinsdag rijden we met de quad naar Marbella waar we van plan zijn een lekker stuk te wandelen en voor het eerst in maanden eens een écht lekkere pizza te gaan scoren. Als we nu zo rond half 3 lunchen, dan hoeven we 's avonds niet veel meer en zeker geen warm eten te maken. We treffen het uitstekend als we bij een Italiaans restaurant aan de boulevard in het zonnetje een echt Napolitaanse pizza kunnen eten. Bovendien hebben we mazzel, want het is 2 voor de prijs van 1 ! Terug in de camper hebben we contact met Han en Sam en horen we dat ze de dag daarop zich bij ons zullen voegen. We besluiten er maar een klein feestje van te gaan maken.
Ter ere van de reünie bakken we een cake naar Marokkaans recept, kloppen we slagroom en doen we inkopen en treffen voorbereidingen voor een BBQ. Gelukkig is het hier tot 21.30 uur licht en wil het weer ook meewerken. Op de harde wind na, is het heerlijk warm en kunnen we dus buiten eten. We genieten van het weerzien onder het genot van een lekkere rosé en het eten en kunnen de verhalen van de laatste 7 weken alweer, uitwisselen. Aangezien het super zonnig en lekker warm is, willen we hier een paar dagen blijven staan en nog een dagje gezellig naar de 'jet-set'
Afscheid van onze droom óf Start van een nieuw avontuur?
Senegal, Saint-Louis en Dakar!
Na aankomst in Saint-Louis rijden we rond 18 uur de camping van de Zebrabar op. In herinneringen van Mart en zijn vader is dit een leuke camping dichtbij Saint-Louis. Dat laatste valt nogal tegen, het ligt nog zo'n 25 km zuidelijker dan verwacht en te midden van een natuurgebied, waar we wederom off road naar toe hobbelen. Het is nog behoorlijk warm en het is een stuk vochtiger dan in Marokko of Mauritanië. Als we ons weerstation raadplegen, wordt dat bevestigt door een luchtvochtigheid van wel 79%. Maar goed, we structureren en herschikken onze spullen weer (senseo en waterkoker op het aanrecht), koeltas uitpakken, waterflesjes spoelen en bijvullen etc etc. Het is een terugkerend ritueel waar we een handige routine in hebben gekregen. Mart doet in de regel de buitenboel (quad in of uit de garage, toilet- en watertank legen of vullen, stoelen in de bagagekist etc) en ik run het binnenshuis (kasten op slot, ramen dicht, schoonmaken keuken en badkamer, aanrecht leeg, lades afsluiten etc). We hebben er zin in om Senegal te gaan verkennen.
's Avonds ontmoeten we een Nederlands meisje dat een project doet om straatkinderen in Saint-Louis te ondersteunen. Ze vertelt enthousiast e.e.a. over haar werk en leven in Senegal met haar vriend en zijn familie. Ze wonen met 30 personen in een piepklein huisje zonder al te veel sanitaire voorzieningen en met een gasstelletje om het eten op te bereiden. We hebben veel bewondering voor haar! Ze is er een weekje tussenuit met haar Senegalese vriend om even op adem te komen en te genieten van de rust in het park. We horen van haar dat er iedere ochtend apen langs lopen op zoek naar voedsel of andere zaken, die toeristen laten liggen.
Na een dagje even te zijn bijgekomen, besluiten we op Mart zijn verjaardag op de quad naar Saint-Louis te gaan. We moeten daar naar de douane om een verlenging van ons passavant (doorreis paspoort voor de camper en voor de quad) te halen. Na flink zoeken, vinden we het douanekantoor waar een vriendelijke ambtenaar ons wel vlot van dienst wil zijn. We kunnen de documenten al diezelfde dag om 16 uur ophalen. Tsjonge, dat is vlot voor Afrikaanse begrippen. Wat blijkt het kantoor is op 4 april gesloten in verband met de viering van onafhankelijkheidsdag en dus kan het dan ineens dezelfde dag nog. Dat betekent wel dat we dus 2x 25 km heen en 2x 25 km terug moeten rijden op de quad. Gelukkig is het uitstekend weer, zonnetje met een briesje en is het een schitterende omgeving om doorheen te rijden. Tussentijds doen we nog onze eerste Senegalese inkopen en we verbazen ons over de prijzen hier. Alles ligt op een prijsniveau van Zuid Europees kaliber. Zowel de tarieven van de camping, het fruit dat we kopen als de diesel komt overeen met die in Spanje. 's Avonds eten we uitgebreid een heerlijke maaltijd in het restaurant op de camping, waar de kok erg zijn best heeft gedaan op de steak met frites en salade en een verse chocoladecake toe.
We lassen even een dagje relaxen, poetsen en wasjes draaien in en proberen van het zonnetje te genieten. Mart houdt zich ondertussen weer bezig met technische klusjes, waarbij hij geestdriftig gebruik maakt van de werkplaats die op de Zebrabar aanwezig is. De bankschroef, het lasapparaat en andere zaken komen goed van pas tijdens het klussen. Ondertussen zit ik onder de luifel een boekje te lezen en word ik ineens opgeschrikt door de eerste aap die voorbijkomt kuieren. Ik twijfel nog even of ik het wel goed heb gezien, maar ja de foto's bewijzen het. Hij loopt naar de vuilnisbak waar wij zojuist ons afval in hebben gedumpt en begint verlekkerd aan een maaltje van sinaasappelschillen en overige lekkernijen. Na aankomst van de volgende aap ontstaat er een klein handgemeen, maar als ze merken dat er voldoende afval is voor twee, wordt het weer rustiger. Als wij 's middags samen zitten te praten, horen we ineens een geritsel erg dichtbij en blijkt één van de apen op nog geen halve meter van mijn stoel een afvalzakje met lege shampooflessen mee te hebben gegraaid. We moeten er erg om lachen dat we het niet eerder in de gaten hebben gehad, dat hij ons zo dicht genaderd was.
Inmiddels zijn er diverse gasten aangekomen op de camping, die net als wij een tocht door Afrika aan het maken zijn. We wisselen ervaringen uit en horen dat het na de staatsgreep in Mali, nog onveiliger is geworden om daar als toerist doorheen te reizen. Dat zet ons weer aan het denken. Onze droom is erg belangrijk, maar onze veiligheid nog meer. Na een nachtje woelen, piekeren en een dag samen erover praten, denken we de beslissing te moeten nemen om te kiezen voor ons welzijn en op dit moment nog niet via Mali te gaan reizen. We bespreken of we via Guinée Conakry en Ivoorkust willen en kunnen reizen. Hoe verdrietig het ook is op dit moment, we kiezen ervoor om onze droomreis door Afrika voorlopig te onderbreken en terug te keren via Mauritanië en Marokko naar Spanje. Als we terug zijn in Europa gaan we kijken of we een poging zullen ondernemen om Afrika via de Oostzijde te bereizen, zodat we alsnog met onze camper via Kenya, Tanzania richting Zuid Afrika kunnen.
De beslissing om terug naar het Noorden te reizen, brengt met zich mee dat we dat via Dakar moeten aanpakken om wederom een visum voor Mauritanië aan te vragen. Een extra reis dus van 250 km naar het Zuiden en daarna weer retour. Maar goed, Senegal is veilig en dan zien we meteen nog iets meer van Afrika. Onderweg naar Lac Rose zien we de typisch Afrikaanse Baobab bomen (zie foto) staan. Een apart soort boom die prachtig tegen de rest van de natuur afsteekt. De route die in ons GPS systeem naar Lac Rose voert, gaat wederom off road en voert ons door een dorpje waar normaal gesproken niet veel gemotoriseerd verkeer voorkomt. Achteraf zeggen we: 'Uiteraard komen we hier weer vast te zitten in het zand', maar op dat moment is het gewoon even balen. Graven en scheppen is nu niet meer voldoende en we besluiten dus de bandenspanning te laten zakken tot zo'n 2,5 bar. Dat duurt echter nog behoorlijk lang en ondertussen is het halve dorp qua kinderen uitgelopen om ons nieuwsgierig gade te slaan. We geven ze 'totaal pedagogisch onverantwoord, maar wel leuk' allemaal iets te snoepen en rijden dan daarna wel vrij vlot weg. We bleken maar één straat te zijn verwijderd van de asfaltweg en moeten dus na 5 minuten alweer stoppen om onze banden met hulp van de compressor weer op te pompen. Bij het roze meer gearriveerd, stoppen we vlak voor de duinen alwaar zich een hevige strijd ontwikkeld tussen de diverse parkeerwachten van de hotels aldaar. Ze willen ons allemaal wel op het parkeerterrein of in hun hotel hebben voor veel geld. Na even flink onderhandelen, kunnen we onze camper neerzetten en gaan we met de quad even uitwaaien over het strand. Daar zien we prachtige roofvogels vliegen, waaronder een aantal condors en 2 aasgieren, waarvan er één net voor Mart zijn hoofd langs vliegt.
Inmiddels is het vrijdag en gaan we al om 7.45 uur op de quad richting de ambassade in Dakar. We weten dat het in Dakar met het verkeer een grote puinhoop kan zijn in de spits en op vrijdag werken ze in Islamitische landen vaak maar tot 12 uur. Inderdaad is de spits een drama, maar met de quad kunnen we af en toe flink asociaal (dus hier niet opvallend en aangepast aan het rijgedrag van het land) overal omheen of tussendoor. We bereiken om 9.15 uur de ambassade en melden ons aan. Helaas is deze nog gesloten aangezien de vaste medewerker in Mauritanië is en ze een andere moeten optrommelen. Het is niet duidelijk wanneer die zal arriveren. Misschien vandaag en anders dinsdag....... Dinsdag? Tsja, ook hier wordt Pasen gevierd over 2 dagen, want dan zijn ze vaker en langer vrij. Hoezo goed Islamitisch gebruik? Wel kunnen we vast onze aanvraag invullen, zodat die later in behandeling kan worden genomen. Gelukkig kunnen we koel en zittend de wachttijd doorbrengen samen met vele anderen, die zich op het formulier werpen. Er wordt veel gekreund, gefluisterd en gesteund en het doet me terugdenken aan het theorie-examen van mijn vrachtwagen rijbewijs. De formulieren worden bijna door niemand geheel ingevuld en daardoor kunnen wij na aankomst van de ambassadeur al als tweede naar binnen om onze aanvraag in te dienen. Het is inmiddels al 11.10 uur en we zijn het wachten ook wel een beetje zat. We vragen of hij ons visum alsjeblieft al vandaag wil uitschrijven en daar is deze enthousiaste man wel toe bereid. Hij glimlacht vrolijk (waarschijnlijk bij het vooruitzicht van de steekpenningen, die hij hiervoor verwacht) en vraagt hoe laat we het visum willen halen. Met een lach antwoorden we, 'à Midi' (rond 12 uur?), maar dat is een brug te ver. Om 13 uur wil hij het wel klaar hebben. We lopen wat langs de winkeltjes, marktkraampjes op zoek naar een terrasje, maar vinden niets. Uiteindelijk besluiten we in verband met de warmte en de insecten om onze wachttijd gewoon boven in de koele wachtruimte uit te zitten. We hebben geluk en al om 12.15 uur roept de ambassadeur ons weer binnen. We krijgen zowaar nog een glaasje Senegalese thee aangeboden en ontvangen ons paspoort met visum retour. Na het overhandigen van de steekpenning, nemen we allen tevreden afscheid en keren wij door de drukte op onze quad weer retour naar de camper. Het kan dus ook meezitten!
Aangezien het pas half 2 is, besluiten we de boel op te breken en alvast weer naar het Noorden te gaan rijden. We hebben een visum voor maar 3 dagen doorreis gekozen, dus alles wat we nu winnen aan reistijd, hoeven we op de eerste dag niet meer te rijden. Alsof het nu dan ook echt mee wil zitten, komen we helemaal voor het donker terug tot aan Saint-Louis. We tanken de DAF nog een keer vol van de laatste Centraal Afrikaanse Francs die we nog hebben en slaan wat extra proviand in voor tijdens de reis. Chips en cola doen het goed onderweg.
Op zaterdag staan we al om 8.15 uur aan de Senegalese kant van de douane. Gelukkig zijn ze net open en nog niet helemaal wakker en mogen we al na 20 minuten de brug van Diama over richting Mauritanië. De brugwachter herkent onze wagen en vraagt naar het reçu van de week ervoor en zodoende hoeven we ditmaal niet meer te betalen. Ook in Mauritanië gaat het redelijk snel, totdat Mart weigert om smeergeld te betalen. Ze scheuren voor zijn neus de passavant door midden en laten ons de halve camper overhoop halen, kisten en bagageluiken openen, ten bewijs van hun macht over ons. Uiteindelijk schrijven ze een nieuw passavant uit, maar pas nadat de prijs hiervan met ruim 10% is verhoogd. Wat een stelletje oplichters hier........
Al met al is het nog geen 9.15 uur en we rijden Mauritanië weer in om te beginnen aan de hobbelige piste door het mooie Nationale Park. We passeren de post van de beheerder en laten ons ditmaal niet afzetten om het dubbele te betalen. We betalen de echte prijs die op alle borden in het park staan en om van het gezeur van de 'zogenaamde verhoging' af te komen, koop ik ‘m om met 6 paracetamoltabletten, waar hij erg dankbaar voor is. Het gaat goed zo.
Iets te vroeg gejuicht. Een kwartier later zijn we het hobbelen en trillen al zo beu, dat we besluiten om het pad dat naast de dijk ligt te gaan volgen. Op de heenweg hebben we dat ook op bepaalde stukken gedaan en ook al is dat pad ook slecht en ligt het erg schuin, het rijdt iets beter dan het enorme gebonk bovenlangs. Helaas, stomme beslissing! Het heeft hier kennelijk de afgelopen week enorm geregend en het pad is zo schuin en glad dat wij door de modder glibberen en de truck aan het glijden gaat. Er is geen houden en geen sturen meer aan en we staan vast in het zand. Gelukkig lijkt het nog mee te vallen en Mart zet 'm in 4WD etc, maar we zakken alleen maar dieper weg. Inmiddels vind ik het ook wel een beetje spannend, want we staan behoorlijk scheef. Dat kan de DAF wel hebben omdat het gewicht onderin zit, maar zo voelt het op dit moment niet echt. De enige oplossing is weer te gaan graven en de rijplaten eronder te schuiven. Terwijl we hier druk mee bezig zijn, stopt er een auto met 2 mannen, waarvan er één bij de gendarmerie werkt aan het uniform te zien en de ander is in zo'n typisch blauwe Mauritanische jurk gehuld. Zij hebben ervaringen met vastzittende auto's en komen met allerlei adviezen, zoals de bandenspanning laten zakken, de wagen opkrikken, bladeren en schelpen voor de banden etc. We proberen ze op te volgen, maar bij iedere poging de truck eruit te krijgen, zakken we almaar dieper weg. Uiteindelijk blijkt dat we verzakt staan in een dikke modderige, moerasachtige massa met een flinke laag zand erop. Nu de wagen tot ver in zijn assen is weggezakt in deze stugge modderlaag, zit er niets anders op dan te wachten op een andere vrachtwagen of een bulldozer, die ons er met behulp van onze eigen lier uit kan trekken. De mannen gaan naar de parkpost toe om te informeren of de bulldozer die daar staat, geleend kan worden. Inmiddels besluiten wij verder te gaan graven om de rijplaten alsnog achter de wielen te krijgen. Als de heren terugkeren bij ons, weten ze te melden dat de chauffeur van de bulldozer aan de andere kant van het moeras op familiebezoek is en dat hij waarschijnlijk morgenochtend (zondag) wel rond 8 uur weer terug zal zijn en ons dan kan helpen. Nou ja, alles beter dan niets en we hebben maar 3 dagen in totaal voor Mauritanië, dus vooruit dan maar. We blijven zelf bij de camper, alhoewel we niet goed weten hoe het nu verder moet. Het is 12.30 uur, snikheet, de insecten vreten je bijna op en de camper staat nu zo scheef dat je je binnen moet vastmaken om iets te kunnen pakken. Hoe gaan we tot de volgende dag 8 uur hier doorbrengen?
We beseffen dat de bulldozer alleen wellicht niet voldoende is, dus zullen we verder moeten graven om de wielen vrij te krijgen. Aan de rechterkant van de truck is niets aan de hand, maar links zitten de wielen al tot meer dan de helft in de modderlaag. Daarnaast staat er pal voor het linker voorwiel een stugge struik, die wij niet eruit krijgen. Na een half uur ploeteren en bikkelen en allerlei auto's met mannen die stoppen en vragen: Ca va? zitten we er eigenlijk al flink doorheen. Wat een K....zooi. Gelukkig blijken er ook nog hele leuke Afrikanen in het moeras rond te lopen en komen er 2 jonge en sterke mannen aan met een schep in de hand. Zij beginnen eveneens flink te graven en even later komt er een derde knul bij. De heren blijken normaal gesproken aan de weg bovenlangs te werken (die dus vernieuwd moet worden en waar we toch veel beter hadden kunnen blijven rijden,haha stom), maar willen ons wel even helpen graven. Jaja, even graven. Ze beginnen bij het voorwiel en inderdaad al na een half uur komt het wiel weer tevoorschijn uit de modder. Of wij een pikhouweel hebben, zodat ze de struik ook even uit de grond kunnen rossen? Nee, die hebben we niet, dus gaat de 3e jongen terug om er eentje te halen. Als hij terugkomt, heeft hij nog zo'n stuk of 15 andere jongens meegenomen (zie foto) die getooid met kruiwagen, scheppen en pikhouwelen de modder te lijf gaan. We voelen ons ondanks alles wat opknappen bij de aanblik van hen allen, ook al moet gezegd dat je ze wel steeds opnieuw moet aansporen om iets te gaan doen. Praten, lachen en kijken vinden ze namelijk ook heel leuk. Onderling verschillen de heren nogal van mening of we nu het beste achteruit of vooruit weg kunnen rijden. Nadat er diverse pogingen zijn gedaan en de truck inmiddels zo scheef staat (helaas door de stress vergeten foto van te maken) dat ik echt een beetje in paniek raak, besluiten we om zelf de leiding samen met één van de heren op ons te nemen. Er worden heel veel struiken in stukken gekapt (sorry Park!) en deze takken worden in de diepe moddersporen waar we al een stukje uit zijn, gelegd. Hier overheen komen de rijplaten te liggen, Mart gaat achter het stuur, de 'leider' gaat voor de truck staan om Mart aanwijzingen over het sturen/het spoor te geven, de helft van de mannen gaat achter de truck duwen en de anderen aan de zijkant om hem overeind te houden. Ikzelf sta met de lierkabel op de dijk, zodat die vrij komt te liggen en heb het relatief gezien het makkelijkst.
Hoe zwaar de truck ook is, 12 ton! het is een vreemd feit dat het duwen aan de zijkant, uiteindelijk ervoor zorgt, dat we uit het diepe spoor terug op het pad komen. Een gejuich stijgt op uit de hele groep en wij zijn ongelooflijk dankbaar en verbaasd, dat het met zo'n mannetje of 20 gelukt is om de hele zaak uit te graven en weer op het pad te komen. Tot nu toe hebben we hen alleen pas flesjes water en een kilo snoepjes met zijn allen gegeven. Toch staan ze op het punt om al hun spullen te verzamelen en weg te lopen. Ik vraag (smeek bijna) of ze nog even willen wachten totdat Mart de truck ook de dijk (en dus het hobbelpad) heeft opgereden, want dat is ook nog een helling van zo'n 40 graden en weliswaar kort, maar steil. Ze blijven staan en na een kleine hapering halverwege lukt het Mart om de DAF veilig en wel boven op het pad te rijden en in de goede richting te zetten. Wat ontzettend gaaf dat dit zo met zijn allen is gelukt! Weer willen ze weglopen, maar we zijn toch op zijn minst nog meer water en koekjes aan hen verschuldigd. Kennelijk vinden ze dit meer dan voldoende beloning voor 2 uur (ook al leek het voor ons wel 2 dagen! ) hard werken.
Inmiddels stopt er een auto waaruit de baas van deze jongens stapt en informeert hoe het gaat. Nou ja, nu wel goed dus. We moeten natuurlijk nog alles opruimen, de rijplaten weer monteren, de kastjes weer inruimen, zelf water drinken en iets eten, maar verder..... het gaat weer goed. Na een onderbreking van bijna 6 uur rijden we intens blij verder. We zijn erg verbrand, moe en onze mond voelt aan als een kameel in de woestijn, maar verder..... we kunnen door! De rest van de piste door het park rijden we onnatuurlijk rustig en gespannen door. We bereiken om 17 uur 's avonds de asfaltweg die ons verder richting Nouakchott terug zal brengen.
Recht tegenover het pad bevindt zich de bandenboer, die onze banden weer tot 8,5 bar kan oppompen. Hij zit op een verduveld slim en strategisch punt aan het einde van de piste en heeft het dus behoorlijk druk voor Afrikaanse begrippen. Om 18 uur kunnen we eindelijk verder rijden. Ondanks alles willen we Nouakchott nog zien te halen en alhoewel het hier een gekkenhuis is om in het donker te willen rijden, wijken we voor deze ene keer van onze regel af en komen zodoende aan om 21 uur. Helaas zit daarmee de dag er nog niet op, want door alle hobbels en bobbels en het scheef staan, is er van allerlei rommel uit de kasten gevallen, waaronder een hoop plakzooi uit shampooflesjes etc. Dus het wordt eerst opruimen, zuigen en dweilen. Onderwijl zetten we de boiler aan, zodat we straks heerlijk warm kunnen douchen en onze inspanningen en stress van deze dag van ons af kunnen spoelen.
Na een korte maar wel koele nacht gaan we alweer voor 8 uur op pad. Vandaag is het doel om tot vlak voor Nouadhibou of de grens met Marokko te komen. Tijdens de eerste sanitaire stop van de dag komen we tot de ontdekking dat de dieselretourleiding lekt en we nogal wat diesel verliezen. We zullen dit eerst moeten zien te verhelpen alvorens we verder kunnen. Afijn, met veel technisch vernuft, stukken reserveslang en slangklemmen van onze BBQ wordt het probleem - althans voorlopig- verholpen. We rijden om 14 uur weer weg en bereiken op normale tijd onze overnachtingsplaats. Even lekker koken terwijl Mart extra diesel van de reserve naar de normale tank pompt. Na het eten nog een paar afleveringen van een dvd-tje kijken en weer vroeg ons bed in.
Ook nu staan we alweer voor 9 uur bij de grens. Een onverwacht genoegen aan de Mauritaanse kant is, dat wij zonder het verzoek om cadeaus of steekpenningen al na 15 minuten (record!) verder mogen rijden. Helaas blijkt het aan de Marokkaanse kant ditmaal een mega drama te zijn en verlaten we ondanks voordringen en minder sociaal gedrag van onze kant, pas om 12 uur de grenspost. Op naar Dakhla wat nog zo'n 360 km verderop ligt.
Onderweg vallen de eerste regendruppels die wij in maanden zien vallen. Het is weliswaar niet veel, maar wel somber. Desondanks is er niet veel dat ons humeur kan bederven. We zijn al 3 dagen onderweg zonder geld te hebben gepind of gewisseld te hebben en staan weer veilig op de camping in Dakhla. We kunnen weer op internet en lezen na 10 dagen alle mailtjes en reacties op onze site en we kunnen sms-en naar vrienden en familie dat we veilig zijn. Ook treffen we 's avonds Mart zijn ouders op de skype.
Vandaag heeft het de hele dag geplensd van de regen! Desalniettemin voelen we ons goed! De teleurstelling over het afbreken van onze Afrikaanse reis begint te zakken en het gevoel dat we de juiste beslissing hebben genomen op dit moment overheerst. Wellicht zijn wij niet de stoere, geharde overlanders die van alle spanning en sensatie en corruptie in Afrika ten volle kunnen genieten. Toch zouden we alles wat we hebben meegemaakt tot nu toe, niet hebben willen missen. Hoe we verder invulling gaan geven aan een nieuwe droom of nieuwe reis, weten we niet. Wellicht maken we een doorstart van deze reis naar Scandinavië of trekken we richting Italië en Griekenland. Misschien verschepen we de camper richting Canada of wie weet of we alsnog besluiten om via de Oostkant van Afrika te reizen. Wij weten het nu nog niet en dat hoeft ook niet. Jullie lezen het gewoon weer in de nieuwe verhalen op onze site, die dan weliswaar qua naam niet meer helemaal kloppend is, maar dat maakt niets uit.
Mauritanië
Mauritanië, het land dat wij als doorreisland bestempelen.
Op donderdag reizen we verder naar Mauritanië zoals gezegd. Een beetje spanning voelen we wel, want hoe zal alles bij de grens verlopen. We weten dat ze hier in Afrika erg nieuwsgierig zijn en graag de hele camper van binnen en buiten willen bekijken. We melden ons aan de Marokkaanse kant en er ontstaat direct onduidelijkheid over waar we met ons paspoort heen moeten. In Afrika stap je uit je auto en neem je zoveel mogelijk indrukwekkende papieren mee om jezelf en je vervoer een land in of uit te praten, te kopen en te stempelen. Daarbij gaat het erom dat je je bij wel minimaal 3 verschillende afdelingen moet melden, te weten de police, de douane en de gendarmerie royale. Helaas is het niet geheel duidelijk in welke volgorde we ons waar moeten melden en staan de huisjes niet in chronologische volgorde van aanmelding. Iedereen doet zijn werk, maar wil daarvoor in ruil wel een kijkje nemen in ons huisje of een cadeau ontvangen. Ook wordt er een snuffelhond in onze camper losgelaten, die gelukkig niet erg hard zijn best doet, want hij vindt geen medicatie en laat zich vooral makkelijk afleiden en aaien. Vervolgens moet onze truck ook nog eens door een scanner, ofwel een soort mobiel röntgenapparaat om er zeker van te zijn dat we geen verboden middelen het land uitsmokkelen. Na ruim een uur - wat wijzelf nog best vlot vinden, gezien alle perikelen - rijden we de laatste slagboom aan Marokkaanse kant door. Op naar Mauritanië!!
Door de jarenlange hevige strijd waarin de beide landen zijn verwikkeld, is het gebied in het Zuiden van Marokko, wat wij kennen als de Westelijke Sahara inmiddels zo'n beetje door Marokko toegeëigend. Ondanks dat ligt er nog een stuk van zo'n kilometer of 7 braak tussen beide grensposten en neemt geen van beiden de verantwoording of de kosten op zich, om dit gebied te asfalteren. Honkebonkend rijden we dus richting Mauritanië, onderwijl horen we de keukenkastjes zich openen en de inhoud wordt over de camper uitgestrooid. Later maar kijken hoeveel schade dit meebrengt. Met uitzondering van de hond en de scanner volgen we hier dezelfde procedure en ook hier zijn we na een dik uur door de administratie heen. Gezien het feit dat we nog niet 'gehard' en gewapend zijn tegen de corruptie in Afrika, laten we ons nog flink afzetten en betalen we tientallen euro's om het land binnen te komen.
Opgelucht rijden we verder richting Nouadhibou om ons daar op camping Abba te gaan vermaken. Mart is hier zo'n 5,5 jaar geleden met zijn vader geweest, toen zij deelnamen aan de Amsterdam - Dakar challenge. 's Avonds hebben zij zich tegoed gedaan aan het heetste gerecht bij de Chinees aldaar en Mart verheugt zich wederom op een pittig hapje. Aangezien Nouadhibou nogal ongunstig is gelegen op een soort schiereiland en we al genoeg kilometers hebben gemaakt, proberen we onderweg een plaats te vinden om te overnachten. Mocht dat lukken, dan hoeven we de extra 80 km niet te maken. We zien een mooie zandheuvel met daarlangs een spoor waar al vele auto's ons zijn voorgegaan en besluiten te kijken of we daar uit het zicht van de weg, een plekje voor de nacht kunnen vinden. Nog geen 15 meter van de weg af, zakt de truck vervaarlijk diep het zand in. Ondanks de mogelijkheden om de truck in 4WD te zetten en/of de differentiëlen te sperren, blijkt het niet mogelijk om uit het zand te komen. Dat is een enorme tegenvaller. Het is inmiddels al na 17 uur en we willen hier in Mauritanië liever niet vast komen te zitten. De schep - speciaal voor dit doel gekocht - wordt uit de garage gehaald en Mart gaat ijverig aan de slag. Erg vlot gaat dat niet, het is bloedheet, we zijn moe en plakkerig en het waait heel stevig. Ik ga op zoek naar iets om hem te helpen en gewapend met een bord, kan ik toch ook flink mee graven. Warm bereiken we uiteindelijk alsnog de camping. Het Chinese restaurant blijkt nogal in verval geraakt te zijn, sinds het vorige bezoek en we eten dan ook iets uit onze eigen voorraad. Wel zo lekker en zo veilig.
We vervolgen onze route naar de hoofdstad Nouakchott, dat zo'n 485 km zuidelijker ligt. We beschouwen Mauritanië alleen als doorreisland en gaan dan ook vlot door richting Senegal. Na een nachtje wild kamperen vlak aan zee, vertrekken we vroeg richting de grensovergang bij Diama. We hebben van diverse reizigers vernomen dat de andere grensovergang bij Rosso nogal eens een oponthoud van zo'n 17 uur wil geven en daar verheugen we ons niet op. Dus rijden we richting Diama door het National Park of Diawling. Een natuurgebied dat zo prachtig is, dat je af en toe vergeet dat je over een piste (off road) rijdt met kuilen en gaten zo diep dat een deel van de banden erin verdwijnt en waar het een aaneenschakeling van zogeheten wasborden is. Deze wasborden zijn ontstaan door het rijden, de wind, ophopingen van zand en andere ellende. De ribbels die dat veroorzaakt, veroorzaken een enorme herrie en heel veel trillingen tijdens het rijden. Onderweg worden we echter aangenaam verrast door de vele dieren, die hier vrij rondlopen. We stoppen regelmatig om foto's te maken en genieten ondanks de slechte weg van de reis. Bijna aan het einde van het park komen we langs de post waar de parkbeheerder ons flink 'tilt' door het dubbele te rekenen voor de doorgang door het park (helaas realiseren we ons dat pas veel later). Aan het einde van de off road route ligt de grens met Senegal, waar we na het invullen van de nodige papieren voor ons carnet de passage, het betalen van de autoriteiten en het zetten van de nodige stempels her en der, eindelijk Senegal inrijden!
Mijlpaal bereikt !
Mijlpalen bereiken voelt goed. Zelfs als we vooraf niet stilstaan bij het behalen van de mijlpaal. Vandaag hebben we een ton (100.000 km) op de teller van onze DAF gezet! Gisteren zijn we door de eveneens magische grens van 10.000 km van deze reis sinds de start in oktober gegaan. Én over een dag of 4 hopen we de grens met Mauritanië te slechten en dus na 12,5 week Marokko te gaan verlaten. We hebben ongelooflijk genoten van Marokko, waar we in totaal zo'n 2 uur regen hebben gehad en verder alleen maar zon en waar het land nu zo droog is, dat ze met de kuddes kamelen helemaal van Tan Tan naar het Noorden van het land trekken om hun dieren van water te kunnen voorzien. Waar we ongelooflijk aardige mensen hebben ontmoet, zowel Nederlandse -Hanneke & Sam!!- als Engelse -Stan & Denise- als Marokkaanse mensen. Waar we heerlijke lokale dingen hebben gegeten (met name koekjes en sommige tajines) enl minder lekkere dingen (pizza en sommige tajines). Waar we heerlijk hebben kunnen vliegen op onverwacht mooie en leuke, nieuwe lokaties. Waar we zonder recept maar met beperkte kennis van de Franse taal bij 4 verschillende pharmacia's heel veel medicijnen hebben kunnen kopen dankzij de behulpzame apothekers. Waar we zoveel moois in de stadjes zoals Fes en Marrakech hebben gezien. Én waar de tegenstellingen tussen rijk en héél arm ook echt héél erg groot is. Maar waar bijna iedereen dan wel weer een mobieltje heeft en een schotelantenne op het krotje in de sloppenwijk. Kortom, een land waar wij zeker nog naar terugkeren en dat wij kunnen aanraden aan iedereen, die de winterkou in Nederland wil ontvluchten.
Om Mauritanië te bereiken, moeten we nog een stuk door niemandsland. De officiële benaming hiervoor is de Westelijke Sahara, wat inmiddels door Marokko wordt geclaimd. Het niemandsland bestaat inderdaad zoals de naam al doet vermoeden uit langgerekt stuk land, waar je niemand ziet, maar met een heleboel zand. Zand in alle vormen en maten, die zich in allerlei diverse gedaantes aan je opdringt. Zo vertrekken we 5 dagen geleden om 9.30 uur vanuit Aglou Plage met een temperatuur van 38 graden, maar in een grauwe atmosfeer. De zon schijnt niet, de hemel is bruinachtig grijs gekleurd en de lucht is drukkend. De airco in de cabine is nog niet helemaal op stoom en met de raampjes open wordt het al niet veel beter. Als we eenmaal wat kilometers achter de kiezen hebben, wordt het steeds benauwder en is het zicht niet denderend. We rijden kilometers door mistbanken van opwaaiend zand.
Aangezien we een weg hebben af te leggen van zo'n 1300 km tot aan de grens met Mauritanië, besluiten we om maar eens wat door te rijden. Stoppen we anders zeker om de dag en plakken we er een rustdag aan vast, nu rijden we 4 dagen aaneen om een deel van de reis af te leggen. Hoe vreemd het ook mag klinken, de natuur verandert zeer frequent. Ook al blijft de basis voornamelijk bestaan uit zand en rotsgesteente, toch is het ene gebied een stuk aantrekkelijker dan het andere. De vormgeving van de rotsen, de aanwezigheid van heel veel kamelen of het 'toevallig' ontmoeten van 2 Nederlanders, die de uitdaging zijn aangegaan om ook hun droomreis naar Zuid Afrika te maken, maken de dagen rijden door de grote zandbak aangenamer. De Nederlanders Marcel en Ingrid ontmoeten we niet geheel toevallig hier. Sinds we hen in Rabat bij het ophalen van het visum hebben gesproken, volgen wij hun blog zo'n beetje en daaruit wisten wij op te maken dat wij hen wellicht ergens onderweg in dit lange deel van de reis zouden kunnen treffen. En ja hoor, eergisteren staan zij met de fiets !! (jawel, zij zijn iets stoerder en sportiever dan wij nog) bij een koffiehuisje even bij te komen van de dag en te beraadslagen wat te doen. We besluiten gezellig een avond samen door te brengen, te eten en verhalen en ervaringen uit te wisselen. Gezien de enorme wind is het bijna onmogelijk om hun tent op te zetten, maar gelukkig biedt onze camper met extra dekzeil uitkomst tegen de harde wind en kunnen ze hun tent een beetje in de luwte hiervan opzetten.
Na een korte nacht slapen, trekken we allen weer verder. Zij iets vroeger dan wij en zodoende kruisen onze wegen zich nogmaals rond 11.15 uur. We zwaaien nog eenmaal uitgebreid en vervolgen onze weg door de woestijn met in de cabine vrolijke muziek uit onze MP4 speler. Met de raampjes open, het zonnetje flauw schijnend maar met een blauwe lucht rijden we richting Dakhla, het kitesurfparadijs. Dat wordt wellicht de laatste stop in een 'Marokkaans' stadje. Aangezien we inmiddels al dagen alleen maar in de truck hebben gezeten, laden we de quad snel uit om deze stad eens te gaan bekijken. Daar zijn we vlot klaar mee! Wellicht hebben wij nog niet het juiste deel kunnen vinden, maar op een enkel winkeltje na is hier weinig te beleven. Overal zitten de rolluiken naar beneden of hangen de gordijnen ervoor ten teken dat ze nog gesloten zijn. Dat het inmiddels al 16 uur is, schijnt hier niet veel uit te maken. Ook de terrassen zien er niet echt uitnodigend uit met maar 2 bezoekers gemiddeld. Na het kopen van de noodzakelijke dingen keren we dan ook lekker terug naar de camper om nog even in het zonnetje te zitten en wat te lezen. Op de camping kunnen we ditmaal nog alle wassen draaien (zoals o.a. beddengoed), de laatste klusjes doen (keukenla maken) en daarna de watertanks vullen en wat nodig is lozen.
Volgende keer komen we vanuit Mauritanië of vanuit Senegal, afhankelijk van waar we de eerste keer over internet zullen beschikken. Wij gaan nu weer een dag of 5 reizen tegemoet!
Wat missen wij tot nu toe allemaal?
In totaal zijn wij sinds oktober alweer zo'n 5 maanden onderweg. En alhoewel wij - volgens onze normen - een behoorlijke voorraad snoep, drop, kaas en andere zaken in onze voorraadkisten hadden meegenomen, begint het toch zo langzaamaan op te raken. Gelukkig is daar dan hier in heel veel plaatsen in Marokko de 'Marjane'. Dat is een mega grote supermarkt, met een combinatie van de Nederlandse Albert Heijn XXL, de Media Markt, de Zeemanen de Blokker. Ofwel hier is zo'n beetje alles te koop van goedkope kleding, witgoed, emmers en serviesgoed tot aan allerlei soorten voedingsmiddelen.
Denk nouniet dat wij het avontuur van Marokko / Afika niet aan willen gaan, maar nu het bijvoorbeeld nog mogelijk is om mijn voorraad senseopads
Dat we hen en bovengenoemde missen, is dus makkelijk. Maar wat missen wij nog meer? Om eerlijk te zijn niet zo heel erg veel. Natuurlijk zou het fijn zijn om af en toe even een paar minuutjes in Nederland te kunnen zijn. Vooral met koffiedrinken, even je ouders zien als ze naar het ziekenhuis moeten (nu zijn jullie alledrie geweest en moet het dus maar even over zijn) of met het volgen van nieuwsuitzendingen. Maar goed, via internet volgen we zo af en toe nog wat er zich afspeelt. Zo hebben wij dus ook mee zitten duimen voor een elfstedentocht, die wij dan hierniet hadden kunnen volgenzonder televisie.
De vraag is natuurlijk waarom wij eigenlijk niet zoveel missen uit Nederland? Ten eerste hebben we zo af en toe mailcontact, kunnen we skypen met deze of gene, of anders nog sms-en. Verder is het hier schitterend weer
Het is 3 dagen geleden als wij onze camper op een achteraf weggetje zomaar in een dorpje langs de kant van de weg zetten om enig onderhoud te plegen aan de technische zaken. In no-time komen er allerlei mannen en kinderen tevoorschijn, die zich melden om een aantal Dirhams van ons los te krijgen. Zowel met gepaste als zeer ongepaste afstand van ons en onze persoonlijke cirkel, blijven ze staan of zitten toe te kijken wat wij aan het doen zijn. Het zal ook wel vreemd lijken, de cabine gekanteld en hele bergen met gereedschap ernaast, Mart in zijn ketelpakkie en ik in een jurkje en beiden met vieze en bezwete handen aan het werk om een kleine reparatie uit te voeren. Het waait behoorlijk en af en toe komt er een 'dust-devil' voorbij, die het niet makkelijker maakt. Tevens moeten we ogen en oren van voor en achter hebben om te bekijken of we aan het einde van de ritnog steeds de eigenaren zijn van ons gereedschap. Ergens in die periode komt er een Marokkaansen dame voorbijlopen (de eerste daar) met een prachtige met gouddraad geborduurde kaftan aan. Ik zeg vriendelijk Bonjour Madame en zij lacht en knikt en loopt door. Als wij uiteindelijk klaar zijn en alle spulletjes weer netjes en veilig hebben opgeborgen, een croissantje hebben gegeten en net weer in de cabine stappen, komt deze dame aanlopen vanaf haar huisje een paar honderd meter verderop. In haar hand heeft ze een dienblaadje met daarop een prachtig Marokkaans theepotje, echte theeglaasjes en een flinke schaal met allerhande heerlijke koekjes, bonbons en andere zoetigheid. Ze gebaart naar ons dat we moeten uitstappen en dat ze thee met ons wil drinken. Ietwat bevreemd en terughoudend, stappen we uit en accepteren een glaasje thee. Ze blijkt niet heel veel Frans te spreken (maar ik ook niet, dus och....) maar we begrijpen wel wat ze wil zeggen en genieten van de thee en de koekjes. Ondertussen vraagt ze ook aan alle mannen die een tankwagen met melk aan het lossen zijn, of zij thee willen en ook zij komen bij ons staan en praten, lachen
Zie hierde reden dat wij -door zulke leuke ontmoetingen met zoveel verschillende mensen -eigenlijk niets missen van Nederland!
Visa en andere zaken
Deze week was wat je noemt een hectische week, zeker gezien het feit dat wij zoals jullie dat in Nederland waarschijnlijk noemen 'op vakantie zijn'.
Om te beginnen eerst even het laatste nieuws uit Nederland: mijn moeder ligt nog steeds met diverse slangen in / aan haar lichaam in het ziekenhuis. Het goede nieuws is dat zij op dit moment volgens de chirurg wel vooruitgaat. Ze mag alweer drinken en is zelfs al uit bed geweest. Het is erg lastig om in te schatten, waar ze nu staat. Vorige week zondag ging het ook beter en maandagmiddag moest ze weer naar de OK. Toch zijn we nu allemaal wel positief dat ze inderdaad aan het herstellen is. Wat ook niet anders kan, gezien de vele lieve en steunbetuigende reacties per mail, sms of via onze site die we van jullie allemaal mochten krijgen. Alle beetjes helpen nietwaar? Iedereen ontzettend bedankt!
Als dat het geval -alleen- zou zijn, dan zou de Prins (Johan Friso) waarschijnlijk ook al vooruitgang hebben geboekt, maar helaas is die situatie een stuk ernstiger dan gehoopt. Ook ik heb deze week de gevolgen van een ondoordachte actie mogen meemaken. Genietend van de zon, de koffie en het reisgezelschap op een terras waar de temperatuur op dat moment de 35 graden naderde, ben ik zo onvoorzichtig geweest om mezelf te willen koelen met water, dat in een fles bij de koffie werd geserveerd. Helaas blijkt mijn maag en de overige ingewanden daar niet van gediend en lig ik nu al zo'n 4 dagen afwisselend in bed of over het toilet gebogen om de boosdoener er op diverse manieren weer uit te krijgen. Afijn, het eerste beschuitje zit er nu weer in. Een goede les voor de rest van de reis door Afrika.
En dat we binnenkort verder reizen dan alleen Marokko, staat sinds gisteren dan ook weer vast. Want we hebben ons visum voor Mauritanië binnen! En dat ging nu niet bepaald zonder slag of stoot, maar ook dat is weer een les voor de rest van Afrika.
Dinsdagochtend meldden wij (spugend en wel) ons bij de ambassade van Mauritanië. Nou heb ik bij het woord ambassade, net als bij het woord consulaat altijd de associatie gehad met glitter, glamour, pracht en praal en bladgoud. Een prachtig kantoor met lange, donkere, gedistingeerde heren in een prachtig uniform, die je zittend achterhun mahoniehouten bureaulachend te woord staan. Hoe anders is de werkelijkheid! We worden door de taxi afgezet in een straatje,waar zich buiten een rijtje mensen van diverse afkomst heeft verzameld en die allen een formulier aan het invullen zijn, al dan niet leunend op de elkaar, de muur of de grond. Wij lopen naar binnen voor zover mogelijk, want de totale'ambassade' bestaat uit niet veel meer dan een fietsenschuurtje met een loketje, dat totaal afgeplakt is en waarachter waarschijnlijk een beambte zich bevindten krijgen ook zo'n formulier. Wij proberen dit zo goed en zo kwaad als het gaat in te vullen, maar voor reizigers zoals wij, die Mauritanië zien als doorreisland, staan er verrekte veel vragen op, waar wij het antwoord op schuldig blijven.
Na het invullen, gaan wij wederom in de rij staan en als Marten eindelijk na zo'n 5 kwartier aan de beurt is, neemt de beambte geen genoegen met onze inreisdatum. Welke datum wel acceptabel is, is niet op te maken uit zijn gebrabbel. Verder voldoen onze pasfoto's niet aan de eisen. Het heeft weinig zin, dat ik me nu wel ga melden, dus ontgoogeld vertrekken wij van de ambassade. Aangezien ook nog niet duidelijk is, of ik terug zal reizen naar Nederland voor mijn moeder, besluiten we de aanvraag maar uit te stellen.
Om geen spelbreker te zijn, tijdens ons geplande uitje cultuur snuiven in Rabat, stap ik nog steeds misselijk met de anderen in een taxi naar het centrum, alwaar een prachtige Kasbah des Oudayas zich laat bewonderen in de nog vroege ochtendzon. We genieten van het uitzicht en het prachtige gebouw en lopen daarna richting de volgende medina. Ach, waarom ook niet. We hebben er pas 4 bezocht sinds we in Marokko zijn. Mart, Han en Sam doen zich tegoed aan een heerlijke mille-feuille (ofwel tompouce), waar ik zowaar echt geen trek in heb. Even verderop scoren we nog enkele souvenirs en ook een speciaal Marokkaans broodje wordt door de anderen niet geschuwd. Als we dan langs een fotozaak komen, besluiten we om maar correcte pasfoto's te laten maken, zodat we binnenkort alsnog het visum kunnen gaan aanvragen.
Aangezien het nieuws uit Nederland met de dag iets positiever wordt en ons visum voor Marokko ook begin april afloopt, besluiten we de volgende ochtend wederom ons in de wachtende mensenmassa te storten voor onze visumaanvraag. Ditmaal is er dankzij de ge-typexte wijzigingen en de nieuwe foto's gelukkig geen probleem meer en we krijgen een afhaalbewijs voor de dag erna.
Gezamenlijk besluiten we dat we Rabat wel gezien hebben en zoeken 25 km verderop een Kasbah, waar we op het parkeerterrein onsbivak voor een nachtje mogen opslaan. De volgende dag rijden we dus wederom (driemaal is scheepsrecht) terug naarhet fietsenschuurtje, alwaar we hopen ons paspoort en het bijbehorende visum voor Mauritanië te ontvangen. Aangezien ik nog niet op mijn benen kan staan, gaat Mart voor ons beiden in de rij staan. Gelukkig is praten met andere reizigers sinds maanden zijn grootste hobby en tijdverdrijf en kan hij de 1,5 uur durende wachttijd aangenaam overbruggen. De beambte weet Marten eerst nog op het verkeerde spoor te krijgen, door te melden dathij morgen terug moet komen omdat onze papieren nog niet klaar zijn. Gelukkig gluurt Mart door het afgeplakte loket en ziet onze paspoorten - opvallend - tussen alle andere nationaliteiten, liggen.
Opgelucht keert hij met de documenten terug naar de camper. Ons visum is binnen en voor 6 april a.s. moeten wij de grensMarokko-Mauritaniëzijn overgestoken. Zoals het er nu voor staat, gaat dat lukken.
Al met al een drukke en bewogen week voor deze vakantiegangers. Maar, we sluiten 'm beter af, dan dat we zijn begonnen en dat geeft moed.
Vriendschap tijdens de reis
Lieve allemaal, even een weekje waarin zich veel dingen hebben voorgedaan, die ons met de neus op de feiten drukt, dat we ervoor gekozen hebben om een aantal jaar (!) van huis te gaan.
Dinsdagochtend belt mijn zus vanuit Nederland dat mijn moeder met spoed is opgenomen in het ziekenhuis en inmiddels is ze gisteren eveneens met spoed op zaterdag nb. geopereerd. Deze situatie roept een gevoel van onmacht op, omdat je vanuit hier niet veel kunt betekenen voor hen. Mijn zus neemt alle verantwoordelijkheid en regelt alles, wat ik nooit beter zou kunnen als ik zelf nog thuis was geweest. Mijn moeder krijgt gelukkig alle goede zorgen in het ziekenhuis en bezoek van haar geliefde familie en vrienden, maar toch. Even een week met spanning en zorgen om thuis. En dan komen wij er dus nog goed vanaf hier! Hopelijk breekt er morgen weer een week aan van heel snel en gezond herstel!
Gelukkig kunnen we in deze periode terugvallen op steun van vrienden. Vriendschap vanuit Nederland (dank je wel, lieve vriendin T), maar ook hier in Marokko (mijn steun en toeverlaat hier, H!! thanks). Ook voor Mart is het een lastige situatie. We willen graag genieten,maar op dit moment worden onze gedachten nog even afgeleid.
Ondertussen gaat hier de tijd wel door. Naar Rabat zijn we nog niet geweest door de omstandigheden, maar wellicht morgen dan alsnog. Ook zijn we jullie nog foto's verschuldigd behorend bij het vorige verhaal, dus als de internetverbinding goed genoeg is, volgen die vanavond nog.
Gelukkig hebben wij de enorme mazzel, dat we hier mogen spreken van uitzonderlijk mooi weer en een prachtige camping, met alles wat we nodig hebben. Ook al zegt weeronline dat we hier een temperatuur van zo'n 18 graden genieten, onze eigen thermometer wijst hier op ons terrasje voor de camper gemiddeld zo'n 27 graden aan (tussen circa 10.30 en 17.00 uur). De dagen worden alweer langer en het wordt hier nu zo tegen 19.00 uur pas donker. Daarnaast kunnen we met de quad de hele omgeving bereizen en gaan wedus heerlijk op zoek naar vers fruit en groente. Dat is hier op iedere hoek van de straat te verkrijgen, gelukkig. En met kilo's heerlike perssinaasappelen, kiwi's, een halve kilo aardbeien, paprika's, pepertjes, aardappelen, komkommers etc etc voor nog geen 4 euro rijden we dus weer richting ons huisje. Kunnen we in ieder geval gezond het weekend in.
Bovenstaand ditmaal natuurlijk niet een vrolijk of geestig verhaal, zoals we anders proberen te schrijven op basis van onze belevenissen. Maar... ook dit maakt deel uit van onze reis en de consequenties daarvan. We hopen en duimen dat al onze vrienden en familieleden gezond blijven of heel snel weer zullen zijn!