"The Marrakech Express"

Eén van de leukste songs van de groep Crosby,Stills and Nash, maar ook van Spin-off is wel het lied: 'The Marrakech Express'. Nu wij zo lang hier vertoeven, zingen wij dit lied dus iedere dag wel een keer of wat, althans het refrein want de rest van de tekst kennen we helaas niet zo goed.

Marrakech, een stad waar de ontwikkelingen duidelijk voor lopen op die van andere steden in Marokko. De gebouwen zijn groter, schoner en imposanter (zie foto van de stationshal aldaar), de mensen spreken vaak ook een beetje Engels, er zijn diverse grote supermarkten, de camping is zeer luxe te noemen en het vertier is amusant absurd. Om met het laatste te beginnen. Mart en ik gaan met de quad richting het 'beroemde plein', genaamd Djemaa El-Fna. Hier aangekomen, parkeren we de quad weer lekker illegaal tussen de scooters net als in Italië en Frankrijk, ware het niet dat er nu een soort van waarschijnlijk eveneens illegale parkeerwachter streng kijkt, die wij bij terugkomst dankbaar moeten zijn dat onze quad er nog steeds staat. Vooruit dan maar.

We lopen het beroemde plein op waar het een bonte verzameling is van allerlei mensen en bijbehorende activiteiten. Allereerst lopen we de mensen met apen tegen het lijf. Voor heel veel geld, mogen we wel met zo'n -vaak nog aangeklede- aap op de foto. Nou niet dus, het is echt behoorlijk zielig. Vervolgens lopen we regelrecht in de armen van de mannen met slangen, waar Mart zo'n enorme afkeer / angst voor heeft, dat we proberen om die te ontwijken. Achter dit deel van het plein bevindt zich ook hier een soort van Medina. Na onze kennismaking met de Medina in Fes, die als een waar doolhof rond je lijkt te sluiten, zijn we voorzichtig met het inlopen van alle straatjes en keren we steeds terug naar de 'hoofdweg' om vandaaruit weer een nieuw pad in te slaan.

Bij de camping teruggekeerd, zien we 'onze oude bekenden uit Ouazarzate' Sam en Hanneke weer. We gaan heerlijk in het zonnetje onderuit zitten en praten bij met een net vers gemaakt kopje tomatensoep. Inmiddels leren we elkaar steeds beter kennen en gezamenlijk besluiten we dan ook om voor een paar dagen naar Aguergour te gaan om te bekijken of het weer ons eindelijk zo gunstig gezind zal zijn om weer eens een keer te kunnen vliegen (paragliden). Mart is hier eerder geweest en weet dat het gelukkig niet ver is van waar we nu zijn. Helaas is de bewegwijzering in Marokko nog slechter dan die in België (sorry Renee D.) en rijden we wel zo'n 120 km in plaats van de verwachte 45 km. Maar goed, eenmaal aangekomen na een prachtig laatste deel van de route langs het stuwmeer en op de landing daar te kunnen overnachten, maakt veel goed. We zien nog net een aantal leerlingen van een Franse school één van hun eerste vluchten maken en vlak voor onze campers landen. We drinken nog wat in het avondzonnetje en kijken uit naar de dag van morgen.

Aangezien Sam zo enthousiast is geworden van onze verhalen en ze het vliegen al jarenlang tijdens hun skivakanties in Frankrijk en Oostenrijk hebben geobserveerd, besluit hij om op Mart zijn uitnodiging voor een tandemvlucht in te gaan. Mart vliegt in de regel liever aan de tandem dan solo, omdat hij dit veel gezelliger vindt. Aangezien ik al zo'n 7 maanden niet meer in de bergen heb gevlogen, wil ik wel graag solo en dus is dit een prima deal. Na een behoorlijke klim met bepakking, bereiken we de start op de hoogste top van de berg. De meeste piloten staan/zitten er nog, wachtend op een iets hardere wind zodat ze ook kunnen toplanden. Helaas zit dat er vandaag niet in. Wie weet morgen wel, maar dit is ook al super. Sam zit met een brede grijns te genieten en maakt ondertussen nog enkele foto's en een filmpje. Hanneke staat beneden met porto en camera ons bij de campers op de landing te wachten en is supertrots op ons en blij dat we weer veilig beneden zijn. De dag erna wordt nog leuker! 's Morgens maken Mart en ik beiden een solovlucht, waardoor we met de quad tot aan de start konden doorrijden. 's Middags nemen we met zijn 4-en een taxi en gaan alleen Sam en Mart aan de tandem. Hierdoor kunnen Han en ik samen met de quad naar beneden 'scheuren'. Wat spannender is, is moeilijk te zeggen. De mannen vliegen met steilspiraal en wing-overs naar beneden en de meiden gaan al joelend een mega steile berg off road af en genieten wellicht nog meer.

Hierna gaat de reis weer terug naar Marrakech, aangezien Marcel en Yvon (bedankt, nogmaals!) voor ons reserve onderdelen vanuit Nederland hebben meegenomen en deze bij de receptie van de camping in Marrakech voor ons hebben afgegeven. De dagen hierna staan in het teken van sleutelen aan de trucks, wat beide mannen wel heeeeeel erg leuk lijken te vinden. Beiden in een ketelpakkie en zo vies mogelijk worden, tijdens het olieverversen lijkt tot een kunst te worden verheven. De oude vaten olie (zo zwart als de nacht) worden gelukkig meegenomen door de 'vuilnisman' die alle containers op de camping komt legen.

Nogmaals bezoeken we Marrakech, maar nu met zijn vieren. Aangezien het middag is, is de bedrijvigheid totaal anders dan de vorige keer. Op het marktplein verschijnen allerlei dames met een soort dienblad met heerlijke verse bitterkoekjes, die voor heel weinig te koop zijn en wat dus ook niet nalaten te doen. We vinden een terras met panorama-uitzicht op het plein, vanaf een dak van een ijssalon. Han koopt in de medina prachtige handgemaakte leren slippers en Mart een zogenaamde geldriem. En Sam maakt foto's van zo'n beetje alles wat zijn aandacht trekt.

Na een rustig dagje met huishoudelijke klussen, het poetsen van de luifel en het maken van een voorzichtige en voorlopige planning, besluiten we dat het tijd is om richting Casablanca te rijden. De camping blijkt bij aankomst te zijn opgeheven en we moeten dus laat in de middag op zoek naar een andere plaats om te overnachten. Ver willen we niet rijden, want we willen de dag erna op zoek naar de ambassade van Mauritanië om een visum te gaan aanvragen. Helaas, helaas, ook deze is er niet meer en we zullen dus toch richting Rabat terug moeten rijden om het visum daar te gaan halen. Aangezien het pas 9.15 uur is, hebben we nog wel zeeën van tijd om de stad en de indrukwekkende 'grote' Moskee te gaan bewonderen. Deze staat als het ware in het water (de zee dus in dit geval) gebouwd. We crossen van hot naar her met diverse taxi's waarbij we een Nederlands sprekende chauffeur ontmoeten en ook diverse oplichters, die ons ongeveer het 8-voudige van de heen rit voor onze retour rit willen vragen. We stappen dus boos uit en bellen het nummer van de eerste chauffeur, die hij ons 's morgens had gegeven. Hij brengt ons keurig tot aan de deur van onze camper terug, voor een normaal bedrag. Na een snelle lunch in de camper rijden we alvast richting Rabat en stoppen bij de camping in Mohammedia. De camping heet l'Ocean Blue en ligt zoals je wel kunt raden: aan de zee. We horen vanaf ons terras voor de camper het rollen van de golven en blijven hier dus wel een paar dagen genieten. Maandag richting Rabat voor ons visum.

Van Fes, via Zagora naar Marrakech

Na ons vertrek uit Fes, inmiddels bijna 2 weken geleden zijn we naar het Zuiden gereden, richting Azrou. En alhoewel eerlijkheidshalve gezegd moet worden dat de camping, die we daar bezochten de nieuwste, de mooiste en schoonste was tot nu toe, zijn we toch maar één dagje gebleven. De wind was zo hard, dat het de aangename temperaturen van 20 graden overdag, terugbracht naar een gevoelstemperatuur die vele malen lager ligt. Desalniettemin een aanrader voor in het voorjaar of zomer. Zeker ook omdat we bij aankomst een tajine krijgen aangeboden (gratis) en ook de volgende morgen het gratis stokbrood voor het ontbijt tot aan de voordeur gebracht wordt.

Vervolgens zijn we via Ar-Rachidia verder Zuidwaarts gereden. Onderweg is het hier zeer makkelijk om van de bestaande weg af te wijken en de truck ergens achter een boom of zandheuvel off-road te parkeren voor de nacht. Lekker rustig, geen tot weinig verkeershinder, geen last van de nachtelijke oproepen via de Moskee om tot gebed over te gaan en 's morgens de vuilwatertank onder de truck leeg laten lopen.

Het plan om via Erfoud en Rissani richting Zagora te rijden, wordt door de politie verhinderd. Deze weet ons namelijk te melden dat de weg geblokkeerd is. Waardoor en waar is hen helaas onbekend, dus ook via een piste (zandpad) rijden, wordt ons niet toegestaan. Ofwel omkeren en via de Noordzijde proberen de weg alsnog te bereiken. Tot Tazzarine lukt dat zonder al te veel problemen. Sterker nog, we hebben geluk en komen onderweg een waterput tegen met het bord erbij: Eau potable (ofwel drinkwater volgens Marokkaanse begrippen). Gezien de laatste nachten, die we in het 'wild' hebben doorgebracht, kunnen we wel wat fris water gebruiken. Ondanks de zandstormen die de kop op steken, lukt het Mart om meerdere malen de emmers uit de bron omhoog te takelen, waardoor wij via de waterslang het frisse water in onze tank kunnen pompen.

Via Tazzarine proberen we de piste te vinden, die de enige 'weg' naar Zagora moet wijzen. Echter geen aanduidingen te vinden. We vragen het dus maar eens in het dorpje en rijden weer 100 meter verder, vragen het nog eens en nog eens, totdat een aardige jongeman bij Mart aan de bestuurderskant op het trapje buitenboord gaat hangen en ons de weg wel zal wijzen. Jajaja, dat kennen wij. Vaak fout of via een omweg en tegen een enorme betaling. Maar goed, we kunnen hem niet lozen (tenzij hard remmen natuurlijk) en later blijkt dat dat maar goed is ook, want het is compleet onduidelijk hoe het begin van de piste te vinden. Gelukkig lijkt de jongeman deze route al vaker te hebben gezien en na zo'n 15 minuten komen we bij het pad dat naar Zagora zou moeten gaan. We bedanken de jongen, die nu dus door de bergen en het stof zo'n 6 km terug moet lopen voor zijn moeite met 5 Dirham en een handvol snoepjes. Wij blij, hij nog blijer. De piste is een oud pad dat oorspronkelijk door karren met ezels werd/wordt gebruikt. Het is inmiddels door het jarenlange gebruik al zo glad gesleten, dat het met uitzondering van sommige hobbels en kuilen prima is te berijden.

Eindelijk aangekomen in Zagora, rijden we richting Hotel Sahara Sky waar we een prachtige vliegstek moeten vinden. Gooit de zandstorm geen roet in het eten, dan wordt het maken van een vlucht wel bemoeilijkt door het feit dat alle bergen hier gigantisch op elkaar lijken en we de juiste startplek niet kunnen vinden en ook de wind pal Noord is, terwijl we toch echt een Zuidoost wind nodig hebben. Helaas, dan maar richting M'hamid. Alhoewel het aan de grens ligt met Algerije, merken wij daar gelukkig niets van. Het dorp ligt aan het 'einde' van de weg, maar er zijn tientallen camperplaatsen, die als een soort van camping worden aangeboden en waar we redelijk veilig kunnen overnachten. Ook hier blijft de wind spelbreker en na 2 dagen gaan we terug naar het Noorden, richting Ouarzazate.

We belanden op de camping Municipal in het dorp/stad zelf en hier komen we dan de eerste geëmigreerde Nederlander tegen. Peter heeft daar een 'bikershome' ofwel een gasthuis voor motorrijders, waarmee hij tochten maakt. Zijn Marokkaanse vrouw en dochter spreken voortreffelijk Engels en als een dag later er nog 2 Nederlandse overlandtrucks arriveren met vrienden van Peter, besluiten we om met zijn 9-en echt Marokkaans te gaan eten. Alhoewel de kou in het restaurant niet geweerd kan worden, met de zelf meegebrachte plaids, jassen en sjaals, hebben we erg gelachen en goed gegeten van de mix-grill vleesschotel (lamskoteletjes, kefta, kip en worstjes) met friet en heel vers brood. Na afloop nog even langs de patisserie, waar we heerlijke koffie met uitstekend gebak voor heel weinig Dirhams hebben genomen.

Op de markt in Ouarzazate worden we verrast door de ongelooflijk lage bedragen voor de verse producten. Betalen we doorgaans zo'n 2 Dhs voor 2 broden (20 eurocent), nu betalen we 3 Dhs voor 3 kleine komkommers, een ui en een groene paprika. Geen geld, dus we shoppen nog even door met banaantjes, aardbeien, mandarijnen, eieren etc. Zolang het maar zelf verbouwd wordt, kost het hier aan de straat niets.

En nu zijn we weer terug in de bewoonde wereld: Marrakech. Morgen gaan we de stad eens onveilig maken met een bezoek. Vandaag hebben we de was gedraaid en de voorraden aangevuld en is er tijd (indien de provider je niet constant uit internet gooit) om de administratie en betalingen bij te werken. Hopelijk lukt het om dit stuk en bijbehorende video en foto's vlot geplaatst te krijgen. Jullie horen snel weer van ons!

Kleurrijk Marokko

Sinds een week zijn we in Marokko. Toch voelt het voor ons beiden eerder bijna twee weken. En waardoor? Geen idee. Er is ontzettend veel te zien hier en het voelt goed. Na ons verblijf op de camping van Martil zijn we Zuidelijk gereden, richting Chefchaouen. Het is een dorpje tegen een berg aan- opgebouwd, zoals vele dorpen en stadjes in Marokko zijn gebouwd. Het voornaamste hiervan is dat het in de zomers minder heet en in de winters minder nat is.

Bovenop de berg lag de camping, die we al vanaf internet hadden uitgezocht. Ook al kloppen momenteel de coördinaten van ons navigatie systeem nog niet geheel met de route en de uiteindelijke locatie, toch komen we zo wel aardig in de richting. Het is nog heerlijk warm voor onze camper en we gaan nog even genieten van de zon. Als we onseen dag later in het dorpje begeven, is het een wirwar van allemaal kleine straatjes. Voor ieder pandje staat wel een kraampje buiten, zoals wij dat alleen van een braderie kennen. Hier wordt werkelijk van alles en nog wat verkocht, van brood, fruit, wasmanden, tot zelfgemaakte lederen slippers etc. Het ziet er allemaal zo kleurrijk uit dat we toch spijt krijgen ons fototoestel niet meegenomen te hebben. Eenmaal binnen in het doolhof van straatjes, trappetjes en kraampjes is het lastig om je weg eruit terug te vinden. Als dat toch eindelijk lukt, maken we aansluitendeen tocht door de bergen op onze quad, natuurlijk weer off road en met prachtig uitzicht over het dal.

We besluiten 's avonds om de volgende dag richting Fes te gaan. Mart is hier al eerder met zijn vader geweest in 2006 en heeft niets dan goede herinneringen eraan. Tijd om die met mij te delen en voor hem te hernieuwen. Het lijkt ons leuk om de route door de bergen en de binnenlanden te rijden en aangezien het dan om circa 280 kilometer gaat, vertrekken we al vroeg. We denken er zo'n 6 uur over te zullen rijden. Zodra we de eerste 20 km achter ons hebben liggen, worden we constant gemaand tot stoppen door de lokale mannelijke bevolking, die zich grotendeels op dezelfde weg lijkt te bevinden als wij. Ze willen ons heel graag een flinke dosis hash verkopen. In eerste instantie hebben we nog niet zo in de gaten, dat het alleen hier om draait, maar langzaamaan raken we ervan overtuigd dat dit toch echt de enige bezigheid van de heren is voor deze dag.

De route die we rijden is werkelijk adembenemend mooi, maar we vorderen niet heel erg vlot. Onderweg vragen we nog tweemaal of we wel goed rijden, maar de meeste Marokkanen lijken de wegenkaart zelf ook niet te kennen. Toch wordt ons bevestigd dat we goed rijden. Na zo'n 4,5 uur rijden, komen we eindelijk bij de afslag die we eerlijk gezegd al na 2 uur verwacht hadden. We zijn bij Katema en moeten hier de weg naar het Zuiden inslaan. Gelukkig blijkt deze weg minstens even mooi, maar zeker zo goed berijdbaar te zijn. Tegen half 4 wordt duidelijk dat we een plaats om te slapen moeten gaan zoeken, willen we niet tot ver in het donker op onverlichte bergwegen door blijven rijden om in Fes te komen. Rond 16 uur vinden we een geschikte plek, die weliswaar erg dicht langs de doorgaande weg ligt, maar die netjes en schoon oogt en waar zich op dat moment geen hashverkopers ophouden. We verwachten enigszins dat we iedere 10 minuten iemand aan de deur zullen horen kloppen, maar tot de volgende ochtend dienen zich geen mensen aan en we slapen beiden als een blok.

Ook nu rijden we weer bijtijds weg en komen zodoende al rond het middaguur in Fes aan. Het vinden van de camping alhier, valt nog wel tegen. Bordjes staan er vooralsnog niet en dus rijden we in de richting die de Garmin ons aangeeft, al zegt die tevens dat wij ons niet op een echte weg bevinden. Natuurlijk proberen ook de 'runners' (mannen op scooters die tegen een riante betaling, jou de weg willen wijzen) ons naar een camping te leiden, waar zij wellicht een bonus over krijgen. Gelukkig zijn we met een goed richtingsgevoel behept en komen we ook zelfstandig ditmaal op de camping aan. Onderweg zagen we nog de bordjes met aanduiding van de grootste supermarkt van het land: de Marjane, waar 's middags enkele inkopen gaan doen.

Na overleg met de receptionist reserveren we voor de dag erna een gids met auto om 's middags de toerist uit te gaan hangen. We nemen warme kleding, water en de camera mee om van alles foto's te maken. Zie de bijgevoegde fotoserie van ons bezoek aan de diverse specialiteiten van Fes. We treffen een gids, die niet alleen vloeiend Engels en Duits spreekt, maar die er ook nog lol in lijkt te hebben om zoveel mogelijk historische feiten over zijn geliefde land en Fes in het bijzonderte vertellen aan ons. Hij is trots op zijn land en op de koning Mohammed VI, die wij en passant nog even tegenkomen als wij bij een rotonde staan te wachten en de hele 'Royal' stoet met zeker 40 auto's ons passeert. De koning wuift naar ons vanuit zijn auto en zijn gevolg bestaat onder andere uit 2 eigen ambulances (just in case) en een wagen, waarin zich een hele keuken schijnt te bevinden.

We bezoeken het Koninklijke paleis, het oude Fort (één van de zes in de stad), een mozaïekatelier waar ze werkelijk prachtige kunst maken, een leerlooierij waar het enorm stinkt en waar we bewondering voor het koude,vieze en zware werk van de mannen hebben en tot slot de Medina zelf. Dit is de oude binnenstad met straatjes zo smal, dat je er soms amper in je eentje doorheen kunt lopen. Erbevinden zich hier duizenden mensen, die allen iets willen kopen danwel verkopen. We zien de plaatselijke koperkloppers, de tapijtenweverij, de pharmacie waar Argan olie wordt gemaakt voor zowel culinaire als esthetische doeleinden en waar wij vernemen dat er 5 vrouwen een hele dag aan het werk zijn met het pellen van de vruchten en de noten, het stampen en malen van de pit om zo van 50 kg vruchten van de Argantree, maar 1 liter !!olie te verkrijgen. Tot slot komen we bij een winkel waar ze zijde weven en prachtige tafelkleden, sjaals en kaftans maken en waar wij als 'ware Marokkanen' getooid worden met een touareg op ons hoofd (zie foto). De verkopers in al deze zaken spreken allemaal behoorlijk goed Engels en proberen ons met hun charme hun produkten te verkopen. Geen enkele is echt vasthoudend of irritant in zijn verkoopstrategie, alhoewel de tapijtenhandelaar wel erg boos is als wij zeggen dat we geen huis hebben en dus de eerste jaren geen tapijt willen kopen. Hij heeft ook heel kleine tapijtjes voor in onze camper. Maar helaas, wij zijn niet te vermurwen.

Alhoewel wij met de gids hadden besproken dat we een toer wilden van 14 tot 17 uur, is het al na 19 uur eer wij de camping weer bereiken. Onderweg meldt hij nog wel dat hij door zijn enthousiasme de 3 uur meestal overschrijdt. Redelijk afgepeigerd, moe in de voeten en in de rug, maar enorm blij dat we op deze manier Fes hebben mogen verkennen.

Wij zijn in Afrika!

Vandaag stond in het teken van de 'grote' oversteek naar Afrika. Eindelijk beginnen we dan toch echt aan het spannender deel van onze reis. Maar wat hebben we genoten de afgelopen maanden, die dienden ter voorbereiding van dit avontuur. Vanaf mei 2011 zijn we al plannen aan het maken om uiteindelijk in Afrika te komen. Vandaag was het zover

Gisteren zijn we naar Algeciras (aan de Spaanse kust) gereden, alwaar wij de tickets voor de boottocht naar Ceuta (Marokkaanse kust, maar Spaans grondgebied) hebben gekocht. Bij de tickets, die wij redelijk voordelig hebben gekocht, vonden we de formulieren om onszelf en onze camper aan te melden bij de Marokkaanse douane. Terwijl we nog bijna een dag moesten wachten, vulden we het ene formulier na het andere in, deden we de laatste Europese inkopen bij de supermarkten en bereiden ons rustig voor op wat ons te wachten stond.

Vanmorgen vroeg wakker geworden. De verse broodjes kwamen niet! Het is ook hier Drie Koningen en dus nemen de Spanjaarden nog maar eens een extra vrije dag. Dus zelf de oven aangezet en alsnog vers brood op het bord. De meeste campers zijn al vertrokken van de parkeerplaats. Mart denkt dat we op tijd bij de haven moeten zijn, om een goede plek op de boot te krijgen. We hebben gekozen voor de overtocht van 12.00 uur. Om 10.23 uur rijden we de kade op, bij de balie van Balearia (de maatschappij waarmee wij zullen varen). Voor ons staan nog 2 Nederlandse overland trucks te wachten. Zij hebben de balie inmiddels gepasseerd. Nu wij nog, haha. Na een praatje met de anderen , krijgen zij het sein om te rijden richting de boot. Het is inmiddels pas 11.05 uur. Er komt een beambte van de maatschappij naar ons toe met de mededeling dat wij toch echt veel te hoog zijn voor de boot van 12.00 uur en dat we pas om 13.30 uur mogen vertrekken. Jammer, het ging zo vlot.

We zetten de camper op aanwijzing aan de kant van de rij en nemen weer plaats in de camper voor een lekker vers bakje koffie met echte speculaas erbij. Zo de 3 uur wachten, kunnen beginnen. Gelukkig hebben we beiden een goed boek, alle luxe van ons eigen huis en lopen we af en toe naar buiten om te kijken hoe het daar loopt.

Rond 12.50 uur krijgen we het sein om in de rij voor onze boot naar Marokko aan te sluiten. Nog even wachten en we mogen gaan rijden. Vlak voordat Mart onze camper de boot op rijdt, stap ik uit om foto's te maken. Eenmaal binnen loop ik snel erachteraan om te zorgen, dat ik ook aan boord kan. Hier word ik erop gewezen dat het absoluut verboden is om foto's te maken (hoezo?). Voorlopig stop ik hier dus mee. De boot blijft akelig leeg (toch crisis?) en we lopen vast naar boven om daar toe te kijken hoe straks het Europese vasteland achter ons weg zal glijden.

Boven op het dek zien we alle passagiers driftig met hun fototoestel in de weer. Dus ook wij halen de camera weer uit de rugzak. Een zwitserse camperaar biedt aan om een foto van ons samen te nemen. Eindelijk weer eens samen op een foto, haha.

De boot ligt tamelijk stabiel en wij ervaren de overtocht als rustig, vlot en ongeveer zo (on-) aangenaam als het reizen met het vliegtuig eerder deze week. Precies op schema leggen we aan in Ceuta en in minder dan 5 minuten rijden we de kade op. Aldaar is het vooralsnog onduidelijk welke richting we nu op moeten om bij de douane te komen, maar gelukkig leiden ook hier alle wegen naar ......... juist de douane. Wij gaan in de rij staan om onszelf als toerist toegang te verschaffen tot het land, alwaar wij wederom in de volgende rij gaan staan om ook onze camper en de quad toegang te laten verschaffen. Dit alles verloopt bijzonder voorspoedig en al na zo'n 40 minuten kunnen wij de douane passeren.

Helaas, de andere reizigers blijken niet zo sociaal voelend te zijn, dat zij hun auto aan de kant parkeren terwijl zij in de rij staan te wachten. Nog even geduld dus. Uiteindelijk kunnen wij rond half 4 gaan rijden. We zwaaien en knikken nog eens naar de beambten en worden dan luid tikkend op het raam aan de bestuurderskant door een man in burgerkleding aangehouden. Mart stapt uit en krijgt te horen, dat hij een politie agent is en dat de sticker op onze camper (van de wereldkaart) niet goed is. De grens van Marokko met de Westelijke Sahara zou inmiddels niet meer kloppen. Mart verklaart dat het een oude sticker van de vorige eigenaars van de camper is, maar dat mag niet baten. Hij stapt weer in en zegt dat hij niet gelooft dat de man echt een politie agent is. We vervolgen onze route, maar binnen 20 meter worden we toch echt gesommeerd om naar de kant van de weg te gaan. We stappen uit en inmiddels staan er nu 4 agenten in uniform naast onze wagen. We moeten onze wereldkaart van de camper verwijderen alvorens door te mogen rijden. Hiertoe voelen we ons nu niet direct bereid. We hebben al eens een poging in Nederland ondernomen om deze te verwijderen, wat niet gelukt is, dus......... Ik stel voor dat we met wit tape Marokko afplakken, zodat niet meer te zien is dat de grenzen niet juist zijn. De heren vinden dit een minachting van hun land! Vervolgens stellen wij voor dat we het hele continent afplakken. Dat wordt nog wel geaccepteerd door de heren. Zij willen echter de garantie, dat deze witte laag niet snel/gemakkelijk verwijderd kan worden.

Ze zijn erg behulpzaam bij het aanbrengen van de laag, die moet bedekken dat wij hun grens niet respecteren. Vol overgave wijzen ze allen Zuid Amerika aan, als de plaats die wij moeten bedekken, hihi. Om later niet nog meer problemen te krijgen, besluiten we hen haarfijn te vertellen dat Marokko toch echt in Afrika ligt en dat wij dus van plan zijn, dat deel af te plakken. Gelukkig gaan zij daarmee akkoord. Wij zijn erg opgelucht als blijkt dat ze door deze hele heisa, niet in de gaten hebben gehad dat zich aan de passagierskant eenzelfde grote wereldkaart bevindt. Pfffffff....

En zo zitten we nu weer in ons huisje op een camping in Martil. Al met al viel het allemaal nogal mee ditmaal. Mart zijn ervaringen van de Amsterdam Dakar challenge met zijn vader in 2006 waren van een andere orde. Overal chaos van mensen, auto's, lange wachttijden etc. Vandaag niets van dat al. Even comfortabel met koffie wachten op de juiste boot, een sticker afplakken en daarna lekker verder. We gaan ervan genieten. Het is hier nog net iets warmer dan in Spanje, zo'n 23 graden met veel zon, terwijl merendeel van jullie in het stormachtige Nederland vertoeft. De komende weken gaan we Marokko verkennen. Eerst richting Fes en Marrakech. Jullie horen snel weer van ons!

Kerstfeest in Nederland

Lieve vrienden en familie.

Wij wensen jullie allen, vanuit het 'grijze' Nederland ditmaal, een heel Vrolijk Kerstfeest!

Zoals enkelen van jullie al wisten, zijn wij dinsdag jl naar Nederland gevlogen vanaf Malaga, om hier op woensdag 21 december de ??

Op 1 januari as vertrekken we dan al vroeg in de ochtend weer naar ons 'huis' in Spanje, alwaar we verwachten om een week later de oversteek naar Marokkko te gaan maken. Dan gaat het grotere avontuur echt beginnen.

Tot dan genieten we hier van alle aandacht, gezelligheid en het lekkere eten.

Wat te doen tussen de "pensionada's" in de Algarve?

Ruim 5,5 week zijn we nu in Portugal en tot nu toe bevalt het dus prima. Het weer is over het algemeen na de eerste 2 weken goed geweest met gemiddeld zo'n 18-22 graden en overwegend zonnig. Nu zegt dat niet al te veel, gezien het feit dat het ook hier gewoon winter is en de zon alleen echt warmte afgeeft tussen 11 en 15 uur. De tijd dus om je wasgoed te drogen, eropuit te trekken of op een terras te zitten.

We kunnen ons voorstellen dat jullie niet echt een beeld hebben hoe onze dagen eruit zien. Wat doe je als je niet hoeft te werken (lees: geen betaalde arbeid verrichten), geen verplichtingen hebt (behalve voor het eten zorgen) en geen vaste afspraken in de agenda hebt staan. Vervelen we ons al? Nou nee, niet echt dus. Toch doen we niet heel erg veel op een dag.

Vanaf het moment dat we de prachtige ruige Westkust van Portugal achter ons hebben gelaten, is de natuur iets minder mooi, maar wordt het weer zonniger. We reizen verder naar de Zuidwestpunt van Portugal, net in de Algarve en komen uit bij Sagres. Aan het einde van het dorp bevindt zich in een Fort, dat je voor veel geld mag gaan bezichtigen, maar waar binnenin niet veel meer te zien valt dan vanaf de buitenzijde. Desondanks genieten we wel van de buitenkant en het schitterende uitzicht dat we vanaf de kliffen hebben.

We hebben een camperplaats gevonden, waar het redelijk druk is voor onze normen van de laatste weken. We staan er met zo'n 15 campers en bijna allen zijn het pensionada's uit Duitsland, Engeland en Zweden. Af en toe komt er ook een Hollander voorbij, die dan direct allerlei 'grootse' verhalen gaat vertellen. Marten houdt zich voornamelijk bezig met dit compleet sociale gebeuren. Hij luistert (soms on-) geduldig naar alle praatjes en 'wijze' adviezen wat wij wel of zeker niet in Afrika moeten doen, van mensen die daar voornamelijk zelf nog niet eerder zijn geweest.

De camperplaats ligt heerlijk achter een pleintje met een muur eromheen, waardoor wij onder onze luifel, uit de wind en in het zonnetje makkelijk de 28 graden halen. Dus eerst een paar dagen van de warmte genieten. Ondertussen moeten er natuurlijk allerlei klusjes gedaan worden. Zo staan we na het ontbijt met onze mini stofzuiger, een emmer sop en de spons de binnenkant van de truckcabine schoon te maken. Er moeten wassen worden gedraaid, waarvan ik dan denk dat die ook gestreken dienen te worden, Marten besluit zijn raamslinger te gaan repareren, waardoor de boor weer tevoorschijn wordt gehaald en zo kabbelt de dag richting lunch.

Lunchen buiten in het zonnetje is een feestje op zich en hoeft dus niet te worden overhaast. Na de lunch besluiten we naar de Intermarché te lopen. Deze is niet ver, zo'n 1400 meter verwijderd van de camper en we hoeven geen zware spullen mee te nemen. Waarschijnlijk hebben we de afstand of de route verkeerd ingeschat, want we doen er alles bij elkaar zo'n 2,5 uur over om heen en terug te komen. Nou gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat we onderweg een Chinese bazar tegenkomen, die overigens in vrijwel iedere Spaanse en Portugese stad te vinden is en waar wij regelmatig rondstruinen op zoek naar goedkope, leuke hebbedingetjes. In dit geval waren we op zoek naar superglue en vinden we die ook.

De volgende dag gaan we weer een stukje verder, het is maar 15 km en we komen terecht in een baai waar het erg idyllisch is. We ontmoeten hier een Duitser in een tentje met fiets en hond, die nu al meer dan 45 jaar onderweg is en zich geheel in onze droom kan vinden. Om de dag een beetje spannend te maken, nemen we de quad en gaan we een fantastisch off-road tour maken. We rijden door de duinen, wat is toegestaan aangezien er ook mountainbike routes zijn en beleven heerlijke uren. Op vrijdagmiddag besluiten we een heerlijke appelnotentaart te gaan bakken, waarvoor we het recept maar uit onze duim zuigen.

Na een aantal dagen besluiten we weer verder te trekken, we hebben op internet een hele leuke camperplaats gevonden met goede recensies, gratis Wifi en alle servicevoorzieningen. We zetten de GPS coördinaten in onze TomTom en zien dat we maar zo'n 32 km hoeven te rijden. Dat komt goed uit, het is weer prachtig weer. We vertrekken zo rond half 11 en rijden en rijden en rijden, maar vinden de camperplaats niet echt. Ook de reserveplaatsen, die we genoteerd hebben worden door onze Tom niet gevonden. Dat is balen, stralend weer, maar geen plek om te overnachten. We besluiten midden in een dorp op zoek te gaan naar Internet zodat we nogmaals kunnen kijken, waar het nu precies is. Volgens Google maps zijn we er toch echt zojuist langs gereden. Dus nog maar een keer terugrijden. Inmiddels zitten we op het dubbele aantal kilometers, maar goed. Als Tom wederom op een vreemde plaats aangeeft, dat we op onze eindbestemming zijn gekomen, besluit Mart eerst maar even te voet op onderzoek uit te gaan. Al snel keert hij terug met de mededeling, dat we hier nog niet dood

Het is nu al bijna 15 uur en we zijn nog niet veel verder dan toen we vanmorgen vertrokken. We besluiten Portimao dan maar over te zullen slaan en direct richting Albufeira te rijden. We rijden nog geen 5 km verderop als we een bordje tegenkomen met Campismo. Eigenlijk hebben we het wel een beetje gehad en weten we in Albufeira ook geen goede locatie dus we rijden naar de camping toe. Daar aangekomen wordt er door de receptioniste getwijfeld of we wel met onze camper bij de speciaal aangelegde plaatsen voor campers kunnen komen met onze truck. Of we eerst maar even lopend polshoogte willen gaan nemen. Tuurlijk zijn we daartoe bereid en het is maar zo'n 800 meter lopen om te zien of we erdoor kunnen.

Gelukkig vormt dat geen probleem en na een eindeloze inschrijfprocedure bij de receptie parkeren we onze camper dan eindelijk even na 16 uur op zijn plekje voor de nacht. Afijn, zo komen we onze dagen wel door. Aangezien we hier alle mogelijkheden hebben om al ons wasgoed, inclusief beddengoed schoon te krijgen (water en stroom bij de plaats zelf en ruimte voor heel veel waslijnen, deels in de zon) besteden we er een dag aan om 5 wassen te laten draaien, te drogen, te strijken en te vouwen en weer in de kast en op het bed te leggen. Ondertussen genieten we van de zon

De dagen erna zijn we druk doende om een Garmin (sorry Tom) uit te zoeken, te kopen en te testen, aangezien de kaarten die we kunnen kopen voor Afrika, alleen ondersteund worden door een Garmin systeem. Gezien de zonwerende folie aan de binnenkant van de cabine, is dat nog een hele onderneming. Maar gelukkig wordt al ons zoeken beloond met een prima en uiterst handig apparaat, dat wij met veel korting bij de Portugese Mediamarkt, de Worten geheten, kunnen aanschaffen. Weer een ervaring rijker! Nu nog zien dat we de juiste kaarten kunnen downloaden binnenkort.

Zoals jullie kunnen lezen, komen we onze tijd wel door. We rijden eens met de truck, pakken dan de quad via een mooie route naar een leuk dorpje en strijken daar neer voor een lunch of zoals vandaag in Monte Gorde (jawel Ed, speciaal voor jou

Morgen vertrekken we richting Spanje. Ditmaal goede hoop op mooiere plaatsen en beter weer dan in Noord Spanje en wellicht is het ergens vliegbaar (parapente-stek). Zo niet, dan gaan we richting het Alhambra in Granada waar we circa 1-2 weken tevoren online kaartjes voor moeten bestellen. Jullie horen het wel weer!

De diversiteit tijdens onze reis door Portugal

En zo zijn we dan alweer ruim 3 weken in Portugal. Er is zoveel gebeurd in de tussentijd en aangezien we hier een 'real life' verslag willen neerzetten, voor jullie, maar vooral ook voor onszelf voor later, komt hier een samenvatting. Terwijl we ruim 2 weken geleden ziek werden, begon ook de truck weer kuren te vertonen. Gezien het feit dat we onszelf echt niet zo optimaal voelden, besteedden we er niet al te veel aandacht aan. Het zou wel weer over gaan. Maar met het stijgen van de temperatuur van onszelf (ofwel: koorts) en het stijgen van de buitentemperatuur (zon!), steeg helaas ook ditmaal de temperatuur van de motor.

Hadden we dit hele relaas in Frankrijk afgelopen augustus al tot in den treure meegemaakt, het begon nu weer van voren af aan. In eerste instantie alleen als we flink de bergen in reden. De koelvloeistof werd er dan via de tank met kracht uitgegooid. Mettertijd dat die situatie voortduurde, raakte de motor vanzelf door een gebrek aan koelvloeistof oververhit. Dus regelmatig stoppen tijdens het rijden en bijvullen dan maar. Voor de zekerheid maar wederom de (en nu originele DAF) thermostaten vervangen. De dag erna ging het al iets beter met het rijden en de temperatuur van de motor. Totdat we ons per ongeluk op de snelweg begaven. Nog geen 3 kilometer over de prachtige vlakke tolweg vanaf Porto naar het Zuiden en de temperatuur steeg weer tot onrustbarende hoogte. Met Mart zijn technisch inzicht, kwam hij tot de conclusie dat de V-snaar dan wellicht niet strak genoeg stond afgesteld. Gelukkig beschikken wij over een gigantische lading reserve onderdelen en daarnaast over Mart zijn vermogen om die ook op de juiste manier in te bouwen.

Helaas bleek deze reparatie ook nog steeds niet afdoende en leek ook ditmaal de koppakking de oorzaak van het probleem te vormen. Na overleg met de garage in Nederland, werd dit voorzichtig bevestigd. Gelukkig waren we een aantal dagen ervoor op de snelweg langs een officiële DAF service dealer gereden en hadden deze in onze TomTom opgeslagen. Er zat niets anders op dan weer 40 kilometer noordwaarts te rijden, want zo willen we de oversteek naar Afrika beslist niet gaan maken. Via internet hebben we een hotel/appartement gezocht, waar we zouden kunnen verblijven én uitzieken, in de hoop dat er ondertussen eens serieus aandacht aan ons probleem met de truck werd geschonken. Jammer genoeg bleek het nog een hele sinecure om de garage te bereiken, aangezien de motor in de laatste 5 kilometer zeker zo'n 8x afsloeg. Wat was dat dan? Duidelijk was dat er geen brandstoftoevoer naar de motor was, maar waardoor, waarom?

Bij de garage aangekomen (donderdag 17 nov jl), werden we allervriendelijkst, snel en zo op het oog ook bijzonder professioneel te woord gestaan én geholpen. Er werd alvast een account op onze naam geopend, waarop de werkbon werd afgestemd en we konden het vooraf bekeken hotel via hun computer boeken. Gelukkig sprak de manager redelijk Engels, waardoor we ditmaal beter de situatie konden doorspreken. Ook hun conclusie was al rap dat het wel de koppakking moest zijn, die lekte. Alhoewel deze in Chambéry al was vervangen, hadden ze hem toentertijd niet laten vlakken. De manager gaf aan dat als bleek dat de koppakking lek was, zij deze alleen wilden vervangen als de kop daarna gevlakt zou worden. Nou prima, beter dan over 2 maanden weer met hetzelfde probleem ergens in Afrika te staan.

De dagen in het ruime en luxe appartement in Hotel Eurosol Residence verliepen prima. We hadden de hele dag beschikking over internet, waardoor we veel konden skypen en mailen, maar ook lekker 's avonds via uitzending gemist naar Nederlandse programma's konden kijken. Overdag zijn we lekker gaan wandelen, hebben het 'Castelo' bezichtigd en beklommen en heerlijk genoten van de heerlijke lunches in een gezellig winkelcentrum om de hoek. In de garage ging het allemaal voorspoedig. De problemen met de koppakking werden vakkundig verholpen een ook het probleem met de brandstoftoevoer bleek te worden gevonden en te worden opgelost. Maandagavond 21 november om 17.55 uur 5 minuten voor sluitingstijd was onze truck gelukkig weer gerepareerd. Opgelucht en gespannen vertrokken we bij de garage om op zoek te gaan naar de camperplaats 8 km verderop om te overnachten.

Inmiddels had Mart bedacht in de afgelopen dagen dat hij nu ook maar direct op zoek wilde naar nieuwe accu's, zodat de oude en niet meer zo goed oplaadbare konden worden vervangen. Nou lijkt dat eenvoudig, maar het gaat hier om 6 hele grote, zware accu's van zo'n 45 kg per stuk, die onder onze keukenvloer moeten worden ingebouwd. Overbodig om te zeggen, dat we de dag erna maar direct aan de slag zijn gegaan om ze te kopen en in te bouwen. Op bijgaande foto's is goed te zien, dat Mart hier nog een hele klus aan heeft gehad. Een bijzonder kleine ruimte om in te manoeuvreren en dat met zulke zware accu's.

En zo zijn we beland op zondag 27 november 2011 en zitten we nu in Caveilero aan de kust, zo'n 100 kilometer ten zuiden van Lissabon. We staan met onze camper bovenaan een klif in het duingebied en genieten zo ontzettend van alles. 's Morgens als we wakker worden, is het eerste uitzicht door het slaapkamerraam op zee, met de klif vlak naast de camper (zie foto's). Maar ook 's avonds met de zonsondergang is hier prachtig. Daarnaast is het hier rustig en boven alles ook nog eens zonnig met 22 graden!! Dus hebben we besloten om gewoon even lekker 'niets' te doen. Lekker met bloten armen en benen genieten in het zonnetje (en dus verbranden eind november!), beetje lezen, hartige taart bakken, kokosmakronen maken en opeten en vooral genieten dat alles het (op dit moment) weer perfect doet!

De "rust" van Portugal

Even een kort berichtje vanuit Sao Martinho do Porto, zo'n 100 km ten Noord Westen van Lissabon. We zijn erg blij met Portugal. De levendigheid die het straatbeeld hier met zich meebrengt en we zo misten in Spanje, is volledig terug en we genieten ervan.

We zijn in Porto geweest, waar we met de bus heen zijn gegaan en waar de kerken overdadig bekleed zijn met allerlei Portugese tegeltjes. Weliswaar niet helemaal onze smaak,

Ondanks een behoorlijke verkoudheid voor beiden, gaat het hier dus lekker. Verder vinden we het heerlijk om jullie reacties te lezen op onze site!!! We genieten er erg van.